HERRIALDEKO HITZAMENAren DEFENTSA

Metalgintzako hitzarmena defenda dezagun.

EUSKAL PRESOAK KALERA!

Euskal presoak lantokietara!.

PENTSIO PUBLIKO DUINAK

Euskal pentsio sistema publikoa orain. 1080 euro gutxieneko pentsioa.

LAN DUINA BIZI DUINA

Lan eta bizitza duinabermatuko digun hiri duin batean biziteko eskubideadugu.Langileok eskubide guztien jabe!.

LANGILEOK EUSKAL ERREPUBLIKA

Herriak du hitza eta erabakia.

11 dic 2014

Patronalaren proposamena: «Lan gehiago egin eta soldatak murriztu»



Este es el nuevo modelo de relaciones laborales y participación que propone la patronal.


7 dic 2014

Etxaide: «Beti izan gara eta izango gara sindikatu soziopolitikoak»


bilbo.jpg
LAB eta ELA Confebasken aurrean azaldu gara gaur gu ilegalizatzeko erakutsitako asmoak salatzera. Confebaskek ELA eta LAB jokoz kanpo nahi gaitu. Bilatzen duten pobrezia eta prekarietatearen garai berrian borrokarik ez egotea funtsezkoa da haientzat, baina ez dute lortuko, ez diegu utzuki. Zilegitasuna Euskal Herriko langileek ematen digute. Egiten dugun sindikalgintza ereduaren indarra eta babesa euskal langileek erabakitzen dute.



Gaur Confebask patronalaren aurrera atera gara LAB eta ELA legez kanpo uzteko erakutsitako asmoak salatzera. Confebask-ek Bilbon duen egoitzaren aurrean mobilizatu gara “Confebask nos quiere ilegalizar. Askatasun sindikalaren alde” lelopean. Elkarretaratzean Ainhoa Etxaide eta Adolfo Muñoz "Txiki"k hartu dute hitza.

b_345_208_16777215_0___materiala_argazkiak_ekintzaSindikala_jazarpenSindikala_14_12_05_pankarta.png


AINHOA ETXAIDEren interbentzioaren audioa


Etxaidek bere interbentzioaren hasieran sindikatu izatearen harrotasuna azaltzearekin batera sindikatuon papera aldarrikatu du. “200.000 langabetutik gora daudenean (...), gazteak kanpora joatera behartuak daudenean (...) edota emakumeoi miseriazko soldaten truke lan egitera behartzen gaituztenean...” sindikatuon lana erabakiorra da Etxaideren hitzetan.

Sindikatu baten egitekoa langileak defendatzea eta langileei borrokatzeko tresnak ematea dela esan du eta Confebasken asmoen atzean hori deusestea badago eta bide horretan LAB eta ELA traba kontsideratzen baditu “pozten gera. Hori da gure asmoa” esan du.

Confebasken asmoen aurrean Jaurlaritzaren eta CCOO eta UGT sindikatuen jarraren salatu du Etxaidek, zeinak “Confebaskek ELA eta LAB jokoz" uzteko nahiaren aurrean babesa eman dioten gehiengo sindikala alde batera utziz mahaia osatu izanak argi uzten du hori.

b_345_173_16777215_0___materiala_argazkiak_ekintzaSindikala_jazarpenSindikala_14_12_05_ainhoa.png


“Bidea ankerra bada, okerragoa da helburua” Etxaiderentzat, egiten ari diren politika antisozialen aplikazioa erraztuz Europako gobernuek egin dutena babesten dute. Bide horretan kokatu du lehenengo Madrilen eta gero gure eremuan atzo eman zuten urratsa: “azken 6 urteetan egin dutena ontzat ematea eta hartutako bidea sendotzeko paktuak egiteari ekitea”. 

“Iruzurra”. Honela kalifikatu du LABeko idazkari nagusiak Jaurlaritza, Confebask eta CCOO eta UGT sindikatuen arteko bilera, “gezurra da bertan erabakirik hartuko denik. Ezer berririk ez behintzat politika instituzionaletatik kanpo”. 

“Kutxanbaken pribatizazioak bezalaxe, honetan ere gidoi bat idatzi dute eta txintxo ari da bakoitza bere papera betetzen” LABeko idazkariaren esanetan, “orain krisiari amaiera eman behar zaiola erabaki dute eta azken atala antzeztea erabaki dute”. 

Omen fase berria irekitzen dela diote, ontzat ematen da egin diren erreformak eta murrizketak (hori da CCOO eta UGTk atzo madrilen eta hemen egindakoa) eta garai berria gatazkarik gabekoa nahi dute eta logika horretan kokatu du Etxaidek Confebasken eskakizuna. 

Krisiaren kudeaketan “ez dugula parte hartu” adierazi du eta “sekula ez dugula krisi honetan gertatutakoa ontzat emango” ere, “bere ondorien gainean itunak eraikiz”. “Eskubideen basamortu bat utzi du krisiak” eta sindikatuon erronka eskubide berreskuratzean eta bizi baldintzak duinak ziurtatzea ekarriko duen prozesu sozialaren suspertzean kokatu ditu LABeko idazkari nagusiak.

b_345_208_16777215_0___materiala_argazkiak_ekintzaSindikala_jazarpenSindikala_14_12_05_askatasunSindikala.png


Etxaiderentzat LAB eta ELA sindikatuei zilegitasuna eta egiten duten sindikalgintza ereduari indarra eta babesa Euskal Herriko langileek ematen diote. Eta bide horri jarraituz aldarrikapen batekin amaitu du bere interbentzioa: “Beti izan gara eta izango gara sindikatu soziopolitikoak. Helburu oso argia dugu: politika eta ekonomia herritarron zerbitzura jartzea”.
  

3 dic 2014

HAUTESKUNDE SINDIKALAK

TEKNIKOAK      BOZKAK      DELEGATUAK

LAB                                 66                              4
ELA                                 65                              3
NULOAK                        10   
TXURIAK                        12   


ESPEZIALISTAK    BOZKAK         DELEGATUAK

LAB                                133                            4
ELA                                154                            5
CCOO                              28                            1
NULOAK                            6
TXURIAK                            9 



Jarraitu dezagun lanean eta eskerrikasko bozketetan parte hartu duzuen guztioi!!

19 nov 2014

Pobreziari muga jarriz, eraldaketa soziala gauzatu!

Miloika pertsona gara munduan, prekarietate, pobrezia eta miseria egoeretan bizi garenak. Elite ekonomiko eta politikoek herritar sektore zabalen aurkako menderatze eta esplotazioaren ondorioz, munduan zein euskal herrian ere, pobrezia eta prekarietatea areagotuz doaz langile klasearen eta herritar sektoreen artean. Datuak eskandalugarriak dira, 4 estatu batuarrek elkarrekin, 600.000 miloi biztanletik gora dituzten 42 estaturen BPGa baino ondasun haundiagoa dute. 1960an munduan, pertsona aberats 1 zegoen beste 30 pobre ziren bitartean; egun, portzentai hori, 1-80koa da, 1.200 miloi pertsonek elikadura gabeziak dituzte eta 2.200 miloik eraren bateko pobrezia pairatzen dute.
 
Herrialde txiroen kopurua haunditu egin dela diote gizateriaren garapenaren inguruko azterketek. Beraien kokapena eta bestelako desabantailez gain, duten egitura ekonomiko, politiko eta sozialek, FMIak, Banku mundialak edota Europear banku zentralak diseinatutako garapenerako erronkak gainditzerik ez dute izan. Egoera hau ez da soilik garatu gabeko herrialdeetara mugatzen..., Europar Batasunean, langileak pobre potentzialtzat gaituzte, honela ulertzen delarik 80 miloi pertsona baino gehiago pobrezia mugaren azpitik bizitzea, eta euskal herrian 900.000 pertsona baino gehiago muga horren azpitik egotea, hau da 3tik 1!
 
Jendartearen dualizazioa izugarria da. Beren burua egoera honetan ikusten ez zuten pertsonek, karitate eta ongintza zerbitzuetara jo behar izan dute. Instituzioak elite ekonomikoen aldeko lanetan lanpetuta bait daude. Kapitalismoak eragiten ari den pobretze prozesuaren ondorioz, gero eta gehiago gara ezegonkortasuna, behin -behinekotasuna eta inolako babesik gabe aurkitzen garen sektore sozialak. Ematen ari diren etengabeko eskubide sozial eta laboralen murrizketen ondorioz, krisialdi egoera gaindituta ere, prekarizazio prozesuak eta esplotazioak, bere horretan jarraituko du. Ofentsiba beldurgarri hau lege kolpez eta era koordinatuan Euskal herriko elite politiko eta ekonomikoak zuzendua izan da. Gobernuko eskuin alderdiak (PNV,UPN,UMP) PSOE, IU, PSN eta PSFren laguntzari esker: Lurzoruaren legea, etxebizitza planak, PFEZaren erreformak, sozietateen gaineko zergaren jaitsierak, bazterketa sozialen aurkako balizko legedia, lan erreforma jarraituak, eskandalugarriak diren pribatizazioak, jendartearentzako estrategikoak eta berebiziko garrantzia duten osasuna, hezkuntza edota beharrizan bereziak dituzten pertsonei dagozkienak alegia, zenbait alkatek egindako adierazpen eta jarrera arrazistak… Guzti hauek, errenten kontzentrazioa ahalbideratzen ari diren neurriak dira, herritar sektoreen bizi prekarizaioa eraginez.
Egunez egun Euskal Herrian biderkatzen ari diren pobrezia eta prekarietate egoerak ekiditu nahi baditugu, gure eskubideak progresiboki urratu eta murrizten dituen sistema sozialarekin bukatu beharra dugu. Esplotazio harremanak gaindituko dituen sistema politiko eta sozial berri baten aldeko pausuak emanez. Bide honetan, kapitalaren ofentsibaren aurrean Euskal herriak bere biziraupena eta etorkizuna zihurtatu ditzan, gure ustetan nahita-nahiezkoak diren 4 ideia garatu eta sakondu beharko liratezke; Ordu gutxiago lan egitea guztiok lana eduki dezagun honela arlo pribatuan ere lana banatuz; pertsonen eta herrien gain eragiten dugun esplotaziarekin bukatzea naturarekiko oreka bilatuz; eragile sozial eta sindikalek duten pisua haunditzea, arlo pribatuaren aurrean komuna denaren pisua haunditzearekin batera; eta premiazkoa da langile klasearen zerbitzura egongo den eredu ekonomiko bat eraikitze bidean pausuak ematea.
Esplotatutako herriak eta zapaldutako nazioak gero eta estutuagoak gaude estatu, europa zein mundu mailako kapitalismoaren mesedetan, eta Euskal herria, honen adibide dugu (kupoak, hitzarmenak, sindikatuen lanaren aurkako erasoak, eskubide sozialen murrizketak, negozio pribatuak loditzeko ondasun publikoen lapurretak, ,AHT, superportuak, errauskailuak, mespretxuak herritar borondateari, atxiloketak, presentzia poliziala, debekuak,...) Kapitalaren ofentsiba izugarria da, baina inolaz ere geldiezina. Gure lan eta gizarte eskubideen aldeko borrokan nahita nahiezkoa da langile klasearen antolakuntza. Momentu hauetan militantzia sozialak berebiziko garrantzia hartzen du. Herritar antolakundeek zein eragile sozialek, argi dugu borrokak merezi duela; esplotatuak eta irainduak garen milaka langilek, migrantek, gaztek, emakumek, zein pentsionistek, kontzienteki borrokan jarraituz pairatzen ari garen basakeriaren aurrean.
Iraultza sozialak, ez dituzte norbanakoek egiten; nahiz eta hauek ospetsuak, disdira haundikoak zein heroikoak izan. Iraultza sozialak masa herritarrek egiten dituzte. Egungo komunaren gaineko espoliazioaren aurrean, publikoaren pribatizazioaren aurrean, gure bizitzako arlo guztien merkantilizazioaren aurrean, saldu nahi diguten baina herritarron gehiengoaren aurkako gerra ezkutua baino ez dan bake sozialaren aurrean, beldurra eta babesik ezaren aurrean, kapitalaren biolentziaren aurrean, aurre egin behar diegu; elkartasun sareak indartu behar ditugu. Indarra dugulako eta baita alternatibak ere. Arrazoi honengaitik, urriaren 17ak ez du etsipenerako eguna izan behar. Inflekzio puntu bat baizik, indar metaketarako abiapuntua, bizi dugun egoeraren kontzientzia hartzeko mobilizazio eguna alegia. Eraldaketa sozialerako abiapuntua!
ESKUBIDE SOZIALEN ALDE BORROKATU!
PREKARIETATERI AURRE EGIN!
JENDARTEA ERALDATU!
Latxe Uranga eta Regina Maiztegi Elkartzenen izenean
Euskal Herrian 2014ko urriaren 15ean

Hacia la transformacion social, pongamos límite a la pobreza!

Somos millones las personas que subsistimos en nuestro planeta en condiciones de precariedad, de pobreza y de miseria. La explotación y dominación a la que nos someten las élites políticas y económicas a amplios sectores de la población provocan que tanto en el mundo como en Euskal Herria la pobreza y la precariedad avancen como consecuencia del sometimiento y la explotación que se ejerce contra las clases trabajadoras y los sectores populares. Los datos son escandalosos y obscenos, cuatro estadounidenses poseen juntos una fortuna superior a la del PIB de 42 estados con más de 600 millones de habitantes. En 1960 había en el mundo una persona rica por cada 30 pobres; hoy la proporción es de 1 a 80, aproximadamente 1.200 millones de personas al año sufren desnutrición y más de 2.200 millones sufren algún grado de pobreza.
 
Según los informes sobre desarrollo humano la lista de “países pobres” ha aumentado en los últimos años, principalmente porque su ubicación, su estructura económica, política, social y otras “desventajas” les impidieron superar los “retos de desarrollo” diseñados por el Fondo Monetario Internacional (FMI), el Banco Mundial (BM) o el Banco Central Europeo (BEC). Esta realidad no es exclusiva de países “no desarrollados”…, en la Unión Europea ya se considera a las personas trabajadoras como potencialmente pobres, así se entiende que más de 80 millones de personas estemos por debajo del Umbral de Pobreza, y en Euskal Herria seamos más de 900.000 personas las que no alcanzamos dicho Umbral, es decir ¡una de cada tres!
Nos encontramos ante a una gran dualización social, hasta el punto que, debido a que las instituciones parecen estar más ocupadas en agradar y beneficiar a las élites económicas que en responder a las necesidades de la población, personas que creían que no se encontraban en esta situación, han tenido que recurrir a la beneficencia o a la caridad. El capitalismo está produciendo un proceso de empobrecimiento en el que cada vez somos más los sectores sociales que nos encontramos en una situación de eventualidad, inestabilidad y desamparo, no ya sólo en época de crisis, que también, sino que debido al continuo recorte de derechos sociales y laborales, aun superada la crisis, el proceso de precarización y explotación persistirá. Esta ofensiva brutal, coordinada y llevada a cabo a golpe de Ley, ha sido dirigida por las élites económicas y políticas de Euskal Herria. La derecha en el gobierno (PNV, UPN, UMP) con la ayuda de PSOE, IU, PSN, PSF… están llevando a cabo este proceso en las diferentes instituciones de Euskal Herria: Leyes de Suelo, Planes de vivienda, reformas en el IRPF, bajadas del Impuesto de Sociedades, supuestas Leyes contra la exclusión, reformas y más reformas del mercado laboral, privatizaciones escandalosas y contra sectores estratégicos y de vital importancia para la población como son la sanidad, la educación, la atención a personas mayores o necesitadas, actitudes y declaraciones racistas por parte de diferentes alcaldes son toda una batería de medidas que están favoreciendo la concentración de rentas y la consecuente precarización de las condiciones vitales de amplios sectores de la población.
Si queremos atajar las situaciones de pobreza y precariedad que se multiplican en Euskal Herria es necesario acabar con el sistema social que de manera progresiva vulnera y merma nuestros derechos y dar pasos hacia un nuevo sistema social y político que supere las relaciones de explotación en las que se basa el actual. En este sentido, ante esta ofensiva del capital, para que Euskal Herria pueda sobrevivir como pueblo, para asegurar su pervivencia y su futuro vemos imprescindible desarrollar y profundizar cuatro ideas, que a nuestro entender son fundamentales. Trabajar menos horas para que todas las personas podamos trabajar y repartir así el trabajo en el ámbito reproductivo. Tender a la eliminación de la explotación que realizamos sobre las personas y los pueblos favoreciendo el equilibrio con la naturaleza. Aumentar el peso de las organizaciones sociales y sindicales, así como aumentar el peso de lo común frente a lo privado. La imperiosa necesidad de avanzar en la construcción de un modelo económico al servicio de la clase trabajadora y de la comunidad.
Los pueblos explotados y las naciones oprimidas estamos siendo exprimidos cada vez más en beneficio del capitalismo estatal, europeo y mundial y Euskal herria es prueba de ello (cupos, convenios, ataques al trabajo sindical, recorte de derechos sociales, robo de las arcas públicas para engordar negocios privados, TAV, Superpuestos, Incineradoras; desprecio a la voluntad popular, detenciones, presencia policial, prohibiciones,…) La ofensiva del capital es brutal, pero no imparable. Para luchar por nuestros derechos sociales y laborales, se impone la organización de la clase trabajadora. Es en estos momentos cuando mayor valor toma la militancia social. Las diferentes organizaciones populares y sociales somos consientes de que la lucha vale la pena; como lo sabemos miles de personas trabajadoras, migrantes, jóvenes, mujeres, pensionistas, vilipendiadas y explotadas todas nosotras, que actuamos conscientes, ante la barbarie que estamos padeciendo,
Las revoluciones sociales no las hacen los individuos, las personalidades, por muy brillantes o heroicas que ellas sean. Las revoluciones sociales las hacen las masas populares. Ante el expolio masivo de lo común y de lo público para privatizarlo, ante la mercantilización de todos los aspectos de nuestra vida, ante la paz social que pretenden volver a vendernos en estos momentos y que no es más que una guerra soterrada contra la inmensa mayoría de la población, ante el miedo y el desamparo, ante la violencia del capital tenemos que plantarle cara, tenemos que reforzar las redes de solidaridad. Porque tenemos fuerza y tenemos alternativas. Por esta razón consideramos que el 17 de octubre no ha de ser un día de resignación, ha de ser un punto de inflexión, un punto de partida en la acumulación de fuerzas, un día de movilización en la toma de conciencia de nuestra situación, un punto de partida en la transformación social.
 
¡LUCHA POR TUS DERECHOS SOCIALES!
¡HAZ FRENTE A LA PRECARIEDAD!
¡TRANSFORMA LA SOCIEDAD!
 
Latxe Uranga y Regina Maiztegi en nombre de Elkartzen

Santi Brouard eta Josu Muguruza gogoan

b_345_117_16777215_0___materiala_argazkiak_euskalHerria_errepresioa_14_11_14SantiEtaJosu_santiJosu.png

Santi Brouard eta Josu Muguruza, 30 eta 25 urte erahil zituela gerra zikinak. Bihar, azaroak 15 Euskaldunan eta azaroaren 20an Bilboko Errekalden omenaldia jasoko dute bi militante abertzaleek. "Apur ditzagun kateak" lelopean Sortuk omenaldia egingo die bihar Bilboko Euskaldunan arratsaldeko 18:00etan.

14 nov 2014

Ikusmiran: análisis de la situación (Enero-Junio 2014)



¿Qué tipo de cambios se están dando en Euskal Herria? Se está construyendo o “desconstruyendo” Euskal Herria”? ¿Qué correlación de fuerzas existe entre los diferentes proyectos? ¿Y el pueblo, la gente, cómo esta viviendo todo esto? Son preguntas interesantes y de gran envergadura. Difíciles de contestar, pero al mismo tiempo de respuesta necesaria. Por supuesto, nuestro objetivo no ha sido responder a estas preguntas, pero nos ha parecido conveniente tomarlas como criterios que guíen nuestra reflexión, con objeto de poder llevar a cabo este ejercicio que hemos iniciado.

Mediante este INFORME SOCIOECONÓMICO, la Fundación Ipar hegoa desea realizar una lectura de los movimientos o acontecimientos económicos y políticos. En estos movimientos y acontecimientos se toma posición en relación al conflicto político y social que se da en Euskal Herria, y nuestra labor será realizar una aportación de cara a percibir la orientación de estas posiciones. El INFORME pretende ser una aportación en esta fase política y económica que hemos definido como de transición, siendo su intención alimentar la capacidad de liderazgo de la izquierda abertzale.

Más que realizar una foto fija, el INFORME quiere profundizar en el conocimiento de las contradicciones que se producen en la lucha de clases en Euskal Herria, además de analizar su evolución. En ese sentido, se ha hecho un esfuerzo especial por percibir y analizar las posibilidades que existen de acelerar la lucha en favor de los derechos de los trabajadores y trabajadoras vascas y para hacer viable el cambio político y económico.

En nuestra opinión, como sistema de producción social, el capitalismo se construye sobre las relaciones patriarcales y se vale del carácter no salarial del trabajo reproductivo. Ante ello, el informe quiere ser una herramienta de visualización de la situación y las prácticas de las mujeres. De igual modo, se tomará en cuenta la diversidad existente dentro de la clase trabajadora, con objeto de sacar a relucir las verdaderas condiciones de sometimiento y dependencia que sufre la clase trabajadora, otorgando una especial importancia a la dimensión emocional y afectiva.

El contenido que aquí presentamos se ha nutrido de informaciones conseguidas de diferentes formas. El primer paso fue elaborar un informe técnico que incluyese los acontecimientos. A partir de ahí, dentro de un Gabinete multidisciplinar de Ipar Hegoa formado por personas de la Izquierda Abertzale, iniciamos la discusión sobre esos acontecimientos, de cara a realizar un análisis y una lectura de los mismos. Además, hemos añadido una reflexión sobre algunos elementos estructurales y una reflexión propia.

Si bien de manera analítica, el contenido generado lo hemos organizado por ámbitos, y al mismo tiempo según tres momentos, como consecuencia de dar prioridad al enfoque dinámico de los procesos sociales. Es decir:

1.- RÁPIDA EVOLUCIÓN: en este apartado se realizará una descripción de las tendencias o escenarios que han surgido, con objeto de dibujar el punto de partida del análisis.

2.- LECTURA DEL ÁMBITO: en cada apartado resumiremos las conclusiones del análisis del periodo correspondiente. Será el núcleo del análisis de coyuntura. En cada apartado recogeremos las conclusiones del seguimiento de los diferentes indicadores.

3.- CONCLUSIONES: además de recoger las claves de la reflexión realizada, en este apartado se ofrece una panorámica de los elementos fundamentales a analizar de cara al futuro.


Jaitsi/Descargar
Euskaraz


Jaitsi/Descargar
castellano

30 oct 2014

Gazteontzako lan eskubideen gida

gazteentzakoLanEskubideenGida
Ernai, LAB
Bi erakundeek “Gazteontzako lan eskubideen gida” aurkeztu dute gaur komunikabideen aurrean.
Ainhoa Etxaidek bi antolakundeen arteko aliantza kokatu du, Maiatzaren Lehenaren testuinguruan aurkeztu zena.
Aliantza honen helburuak honakoak lirateke. Batetik, langile eta gazte mugimenduen indarrak batu egoera aldatzeko borroka indartzeko. Konpartitzen dugun oinarri sendoena hori da: egoera hau ez dugu onartzen, ez dugu egoeraren aurrean gobernuek egiten ari direna onartzen eta ez dugu egiten dutena errespetatuko, egiten dutenaren kontra borrokatuko dugu egoera aldatu dezagun.
Bigarrenik, Ernai eta LABen arteko lankidetza antolatu borroka eskaintza eraginkor eta egoki bat egiteko. Maiatzaren lehenetik hona horretan ibili gara. Elkarlan eremuak zehazten, borrokan bat egiteko bideak arakatzen, bakoitzak bere eremuan borrokatzeko barne lanak egiten.
Aliantzaren emaitza da “Gazteontzako lan eskubideen gida”, bereziki kezkatzen gaituelako euskal gazteriaren egoera lan munduari dagokionez.
Etxaideren esanetan, gazteek beren aldea bete dute, inoizko gazteriarekin trebatuena eta prestatuena dugu. Eskaintzen zaien bakarra prekarietatea da eta bazterketa soziala da.
Ikasketak bukatuta gazteak ez dute eskubiderik eta ez dute eskubideak sortzeko aukerarik. Hiru aukera dituzte, familiari lotuta jarraitu, kanpora alde egin edo bazterketa soziala. Aurrekoaren ondorioz, kasurik onenean, guztiz prekarioa den enplegu bat onartzera behartuta daude. Gogoratzekoa da gazteen arteko langabezia %40tik gorakoa dela.
Etxaidek aipatu du bizi proiektu duin eta autonomo bat eraikitzeko eskubidea ukatzen zaiela gazteei. Hori da gaurko sistemaren errealitatea, egungo gobernuen politika bakarra gazteriari begira.
Egoera guztiz aldatuko litzateke gazteak lan munduan modu duin batean sartzeko aukera izango balute. Baina lan merkatuan sartzeko aukera lapurtu egiten zaie hartzen diren neurriekin: jubilazioak atzeratzea, enplegua sortzeko neurririk ez hartzea, gazteak kontratatzeko bide egokirik ez ezartzea eta gazteen kontratazioa lagunduko duten benetako bideak antolatzea.
Lan mundura sartzeko bideak guztiz prekarioak dira neurri handi batean; praktika kontratuak, krisi honetan nagusitzen ari diren kontratu partzialak… Norabide honetan nabarmentzekoa da instituzioen utzikeria. Adibidez, Eusko Jaurlaritzak orduan 3 euroko soldatak aurreikusten ditu bere gazteentzako planean.

Gazteak lan mundura nola sartzen diren erreparatuz egin da gida. LABen arabera sarbide duinen alde borrokatu behar dugu, gazteei euren burua defendatzeko eta euren eskubideen alde borrokatzeko tresnak ziurtatu behar dizkiegu.

Etxaideren arabera, ezin dugu errealitate honen aurrean beste alde batera begiratu eta LABen aldetik norabide hirukoitzeko lerroa finkatuko dugu. Lehenik, gazteak antola daitezen eta borroka dezaten laguntzea. Bigarrenik, borrokak bateratzea. Eta hirugarrenik, gazteen lan eskubideen aldeko borroka sindikala indartzea.
Gidak hiru norabidetan aurrera egiteko balio duela esanez amaitu du bere interbentziao Etxaidek. Egoeraren ezagutzea eta egoerari aurre egiteko tresna egin da gazteek borroka hau antolatu dezaten. Bestetik, gazteak lan merkatuan sartzeko dauden bide ankerrak gure indarrak batuz salatu eta borrokatuko dituen lerrorako tresna da. Hirugarrenik, lan munduan egoera hauek borrokatzeko konpromiso sindikalak hartuko ditugu: praktiken jarraipena, negoziazio kolektiboan klausula zorrotzagoak, egoera zehatzen salaketa…
Jarraian, Ernaiko bozeramaile Irati Sienrak hartu du hitza eta gidaren arrazoiak azalduz hasi du bere interbentzioa. Alde batetik, urrats berria da LAB eta Ernairen arteko aliantzan.

Gazteak lan merkatuan bakarrik daudela sinestarazi nahi dietela aipatu du, eskubide eta informazio gabe. Hasi berriak direnaren aitzakiapean esplotatu egin nahi dituztela. Gazteek bizi duten prekarietate basatia ez da kasualitatea. Bestetik, lan merkatu harremanak eraldatu nahi ditugunok, egoera zein den jakin eta borrokatu behar dugu (ditugun eskubideak eta eduki beharko genituzkenak). Gidak gazteria eta borroka sindikalaren arteko ekinbidea eta gazteria eta sindikatuen arteko harremana estutzen ditu.

Gida hau gazteen lan eskubideak zeintzuk diren ezagutzeko tresna da, gazte langileen atomizazioa gaindituz. Kapitalaren aurrean eta eskubideekin aberasten direnen aurrean antolatzeko beharra azalerazten du. Eskubideen murrizketa eta ukazioa etengabe ematen dela agerian uzteko tresna bezala kokatu du gida. Bestalde, inposatutako prekarietatearen aurrean gazteek burujabetza behar dutela aldarrikatzeko tresna da.
Gidaren edukiei dagokionez, kontuan hartu behar da borrokarako tresna bat dela. Informazioa emateaz gain praktikara begira tresna da, antolakuntza eta borrokarako tresna. Lau ataletan dago banatuta:
- Lan merkatuan sartu aurretik kontuan hartzekoak. Hemen gazteen lan bila daudenean kontuan izan beharrekoak jasotzen ditu, ABLEak zertarako diren, bekadun moduan dituzten eskubideak…

– Lan kontratuaren inguruko zehaztapenak. Dauden kontratu motak, bakoitzaren ezaugarriak…
– Behin kontratua sinatuta, kontuan hartzekoak. Nomina, lan osasuna, hitzarmen kolektiboak…
– Lan kontratuen amaiera. Kaleratzearen aurrean zer egin, nora jo…

Aurrera begirakoak ere izan ditu mintzagai Irati Sienrak. Gidaren zabalpena izango da aurrena. 12.000 ale argitaratuko dituzte. Zabalpenerako, hiru eremu identifikatu dituzte. Lehenik eta behin, hezkuntza, unibertsitate eta lanbide heziketako zentruak. Bertako gazteak dira gero lan merkatuan erarik prekarioenean sartuko direnak. Hitzaldi eta tailerrak antolatuko dituzte. Bigarrenik, kalea, gazteen borroka espazio naturala ere badelako. Herri eta eskualdeetan ere zabalpenerako ekimenak burutuko dituztela adierazi du. Eta hirugarrenik, enpresetan.
Zabalpenaz gain, aurrera begira ildo mobilizatzaile bati ekiteko asmoa dutela adierazi dute, gazteen eskubideen defentsan, eskubideak ezagutzetik borrokatzera igarotzeko.

26 oct 2014

guk LABekin bat!!!



http://youtu.be/-jDXQxtmWNA

LAB, gure sindikatua






Egoera politiko, ekonomiko eta sozialak bultzatuta Euskal Herrian bizi dugun errealitatearen aurrean sindikatuari sortzen zaizkion erronkak azaldu eta haiei aurre egiteko langileok elkarrekin LABen borrokatzeak duen garrantzia azpimarratzen duen bideoa.

Hauteskunde sindikalen epealdi garrantzitsuenean sartzera goaz eta sindikatua bertatik indarberritua ateratzeak langileok eta euskal herritarrok aldarrikatzen dugun aldaketaren bidean urratsak emateko aukerak biderkatuko ditu. Eta horregatik, Guk LABekin batera egin nahi dugu bidea.

Euskal Herrian finantza-sistema Publiko baten aldeko mobilizazioa Donostian

kutxabank.jpg
“Euskal Herrian finantza sistema publikoa, Kutxak-Kutxabank pribatizaziorik ez” plataformak deituta gaur Kutxabanken pribatizazioaren kontrako mobilizazioa burutzen ari da Donostiako Andia kalean.


Gaur Kutxako batzarrak Kutxa banku-fundazio bihurtzeko erabakia hartuko du, EAJ, PP, PSE eta CCOOen aldeko botoarekin. Eraldatze honekin Kutxen gaineko kontrol publiko eta soziala erabat galduko da, eta Kutxabank guztiz pribatizatzeko eta akzioak kapital pribatuari saltzeko bidea hasiko da. 11:00etan akanpada batetik ekimenari hasiera eman zaio, 12:00etan prentsaurrekoa izan da eta 15:00etarako kazerolada deitu da.

“Euskal Herrian finantza sistema publikoa, Kutxak-Kutxabank pribatizaziorik ez” plataformaren irakurketa
Euskal Herrian finantza-sistema Publikoa
Kutxak-Kutxabank pribatizaziorik ez
“Euskal Herrian finantza sistema publikoa, Kutxak-Kutxabank pribatizaziorik ez” plataformak dei egiten die Euskal Kutxak-Kutxabanken bankarizazio eta prekarizazioak kaltetutako sektore guztiei urriaren 24rako antolatu duen akanpada eta kontzentrazio zaratatsuan modu aktiboan parte hartzera. Donostiako Andiak kalean burutuko da akanpada, goizeko 10etatik aurrera eta kontzentrazioa, arratsaldeko hiruretatik aurrera.
Urriaren 24an batzarrak erabakiko du Kutxa banku-fundazio bihurtzea, EAJ, PP, PSE eta CCOOen aldeko botoarekin. Eraldatze honekin Kutxen gaineko kontrol publiko eta soziala erabat galduko da, eta Kutxabank guztiz pribatizatzeko eta akzioak kapital pribatuari saltzeko bidea hasiko da.
Ez dago Europa eta Espainiako legerik hau egitera derrigortzen duenik; hala azaldu du Gipuzkoako Foru Aldundiaren txostenak. Europan kutxek aurrezki guztiaren %55 biltzen dute. Euskal Kutxen likidazioa euskal jendarteari egin zaion iruzur politiko eta ekonomikorik handiena izango da, Estatutua eta Foruaren Hobekuntzatik hona.
Orain arte Kutxak irabazi asmorik gabeko finantza-erakundeak ziren, udal- eta foru-erakunde publikoen esku zeuden, eta konpromisarioek osatutako batzarrek gidatzen zituzten (batzarretan ordezkatuta zeuden erakundeak, bezeroak eta langileak). Etekinen %30 Gizarte-ekintzara bideratzen zen.
Krisi ekonomikoaz baliatuta, gobernuek eta erakunde neoliberalek kutxen izaera publiko eta soziala desegiteari ekin diote, banku handiek eta espekulatzaileek beregana ahal ditzaten.
Horretarako Estatu mailan hedatzeko politika ezin okerragoa egin dute: finantza-erakundeak erosi, lurzoru eta etxebizitzetan egindako inbertsio espekulatiboak; kontuak koadratzeko aktiboak eta ondarea saldu dute, eta etekinak lortzen dituzte bezerorik xeheenen lepotik (etxe-gabetzeak, komisioak...).
Espoliazio honi aurre egin behar diogu. Inork ez digu argudio politiko, sozial edo ekonomiko bat bera eman Euskal Kutxak likidatzea gure ekonomiarentzat ona izango dela azaltzeko.
Honakoa exijitzen dugu:
  • Kutxa banku-fundazio bilakatzea saihestea. Kutxa desagertu egingo da eta 15 lagunek osatutako talde batek inolako kontrolik gabe erabakiko du nori salduko zaizkion Kutxak Kutxabanken dituen akzioen %32a. BBKn eta Vitalen egindako prozesuari atzera eragin behar zaio.
  • Kutxak-Kutxabank pribatizatzeko prozesua bertan behera uzatea eta berton legeak egitea Euskal kutxen izaera publiko eta soziala indartzeko, baita lurraldearekiko, enpresa txiki eta ertainekiko eta pertsonekiko konpromisoa areagotzeko.
  • Kutxabank publikoa izatea. Gainbegiratze, kontrol eta kudeaketa organo demokratikoak.
  • Hitza eman dezatela Kutxabanken akzio bat ere ez dela kapital pribatuaren esku jarriko.
  • Euskal jendarte guztiak parte hartzeko moduko eztabaida soziala eta erabakia.
Euskal Herrian, 2014ko urriaren 20an
Eragile sozialak: AHT Gelditu Elkarlana –Berri-Otxoak – Bilboko Auzo-Elkarteen Federazioa – Denok lan – Euskal Herriko Pentsionisten Plataformak – Ezker Gogoa – IRPH Stop – Kontsumitzaile Elkarteak (EKE, UCE, EKA, EHKB, OCUV) – Kutxabank publikoa bilgunea – M15 – REAS (Red de Economía Alternativa y Solidaria) – PAH Kaleratzerik ez! – STOP desahucios Gasteiz – STOP deshaucios Gipuzkoa.
Sindikatuak: EHNE (primer sector) – HIRU (transportistas autónomos) – ELA – LAB – ESK – STEE/EILAS - CNT

9 oct 2014

«Gora Euskal Errepublika» mobilizazio nazionala Bilbon Urriaren 12an

b_345_486_16777215_0___materiala_argazkiak_euskalHerria_herriakDuHitzaEtaErabakia_14_10_07Independentistak_independentistak.png

Independentistak Sareak deituta datorren urriaren 12an euskal errepublika aldarrikatzeko mobilizazio/ekimen nazionala burutuko da Bilboko Plaza Zirkularrean goizeko 11:30tan. «Gora Euskal Errepublika. Bagoaz. Caminando hacia la independencia!» leloari jarraituz, LABek bertan parte hartzeko deia luzatu nahi die Euskal Herriko langile eta herritar guztiei.

4 oct 2014

Kutxaren kontrol publiko eta soziala bermatzeko Aldundiak proposamena aurkeztu du

Kutxa pribatizatzeko egitasmoaren aurrean, Gipuzkoako Foru Aldundiak haren kontrol publiko eta sozialari eusteko proposamena aurkeztu du. Proposamenak berme juridiko osoa du, eta erabat legezkoa eta egingarria da. Txosten juridiko batek bermatzen du haren legezkotasuna.
Dokumentu deskarga
 
Funtsean, Kutxak Kutxabanken dituen akzioak udalen eta Foru Aldundiaren esku uztea da proposamena, doako esku-aldatze baten bidez. Kutxak ere akzio kopuru jakin bat izango du eta Gizarte Ekintza kudeatzeaz arduratuko da fundazio arrunt gisa eta banku fundazio bihurtu beharrik gabe. Era horretan, Kutxa gipuzkoarrek aukeratutako instituzioen esku geratuko da eta ez interes pribatuen mende.
Proposamen honek berdin-berdin balio du Kutxabank osoarentzat.

Foru Aldundiak uste du funtsezkoa dela Gipuzkoako erakundeek, alderdi politikoak eta eragile sozialek proposamen hau ezagutzea, eta prest dago hari buruz hitz egiteko. Izan ere, gipuzkoar guztion ondare bat dago jokoan.

LAB: «Con su decisión ante el proceso de consulta el Gobierno español ataca a Cataluña y a Euskal Herria»

Manifiesto de LAB ante la convocatoria que ha realizado el Gobierno de Cataluña para el 9 de noviembre y la decisión tomada por el Tribunal Constitucional de España de invalidar el decreto de la convocatoria y la ley de consulta de Cataluña.

La actitud y la decisión tomada por el Gobierno español ante el proceso de consulta es un ataque contra Cataluña y al mismo tiempo es un claro ataque contra Euskal Herria, puesto que confirma la actitud del Estado ante las reiteradas reivindicaciones de la ciudadanía vasca a favor del derecho a decidir.

Esta decisión se ha tomado en un contexto de reforma de Estado; la negativa dada a Cataluña indica claramente la vía que ha escogido El Gobierno Español, dando de lado al cumplimiento del derecho a decidir de los pueblos y cerrando las puertas a cualquier proceso basado en el acuerdo. La decisión tomada, a la hora caracterizar la reforma de Estado, deja en evidencia el camino que toma el Gobierno de Madrid: rechaza cualquier posibilidad de reconocer el derecho a decidir mediante un proceso democrático, así como la opción de ejecutar una hoja de ruta para llevarla a cabo.

Es hora de que todos los agentes vascos respondamos de forma conjunta, debatiendo y decidiendo a nivel político, social y sindical los pasos a dar ante este ataque contra los derechos civiles y políticos fundamentales. Esa es la respuesta que quiere y necesita Euskal Herria; si logramos acuerdos ello difícilmente estaremos a la altura que este pueblo exige. En este sentido, el PNV deberá aclarar donde sitúa el debate sobre el estatus político y quien será su compañero de ruta, la gestión antidemocrática del Gobierno de Madrid o el acuerdo entre los agentes vascos.

El sindicato LAB muestra su voluntad para construir acuerdos a favor de una respuesta conjunta. Asimismo, LAB llevará a los centros de trabajo la denuncia de este último ataque a Cataluña y Euskal Herria, así como la lucha a favor del derecho a decidir. El sindicato hace un llamamiento a sus afiliados y afiliadas y a su militancia para que se unan a la lucha a favor del derecho a decidir, tanto en las empresas como fuera de los centros de trabajo.


 

b_180_255_16777215_0___materiala_argazkiak_euskalHerria_herriakDuHitzaEtaErabakia_14_09_29_herriakDuHitzaKartela.png

1 oct 2014

Hauteskunde sindikaletarako LABeko taldea

LAB_Goierri_beheko_ordezka
 
Hauteskunde sindikaletara begira, Goierri beheko LABeko kideek euren hautagaitza aurkeztu dute. Lehen hauteskundeak azaroan hasiko dira (CAFen), eta azkenak apirilean egingo dituzte (Arcelorren). Tarte horretan izango dute hauteskundeetarako epe trinkoa gainerako lantegiek. LABek hauteskunde hauen garrantzia azpimarratu zuen pasa den ostegunean egin zuten aurkezpenean, «hauteskunde hauetan gertatzen denari begira izango baititugu bai patronala eta baita gobernuak ere».
 
LABen helburua «Euskal Herria aldatzea» dela azaldu zuten: «Euskal Herriko langileriaren egoera eraldatzeko borroka egiten dugu, eta baita beste herrietakoena aldatzeko ere. Eta hori lan militantearekin eta ekintza sindikalarekin egiten dugu».
 
Gehien igo den sindikatua

Prentsaurrekoan azaldu dutenez, LAB da lan erreforma aldatu zenetik gahien igo den sindikatua, eta hori «ez da kasualitatea» euren ustez: «Patronalaren posizioa deslegitimatu eta negoziazio kolektiboa agenda politikoaren eta instituzionalaren erdian jarri genuen. Konfrontazioa instituzioetaraino eraman genuen, posizioak mugitu, presionatu eta negoziazio bat behartu genuen. Hori da LAB, proposamenak egiten dituen sindikatua, hitzarmenen defentsan ari den sindikatua», zehaztu zuten.

 
Hauteskundeetara euren lerro eta jarrera sindikala berrestuz aurkezten direla azaldu dute, «hobetzeko konpromisoarekin, gure estrategia sindikalean sakontzeko asmoarekin; baina ikuspegian asmatzen dugula pentsatu».
 
«Kritikatu, salatu eta alternatiba badagoela aldarrikatu behar dugu», «Indarrak bildu behar ditugu gure irakurketaren inguruan eta indar horiek alternatibaren eraikuntzara bideratu behar ditugu», azaldu zuten.
 
Amaitzeko LAB bozkatzeko deia egin zuten, «aldaketa politiko eta sozialaren prozesua indartzeko».

Ainhoa Etxaide: ¿Qué problema tiene el PNV en hacer una ofensiva ante el Estado en clave de derecho a decidir?

Ainhoa Etxaide en la última asamblea de delegados y delegadas.Ainhoa Etxaide en la última asamblea de delegados y delegadas.

En una entrevista concedida a la agencia Europa Press Ainhoa Etxaide analiza la situación política y económica de Euskal Herria. En lo que a política se refiere, la secretaria general de LAB, entre otros cosas, declará que en la agenda del PNV no ve que se incluya el derecho a decidir ya que “se oye hablar de autogobierno, de bilateralidad” y no de planteamientos para sumarse a la posición mayoritaria de hablar para conseguirlo. En el plano económico, Etxaide analiza el dialogo social y la decisión de LAB de no participar en ella con la actual “oferta”, las diferentes maneras de enterder la negociación colectiva de los sindicatos y el anteproyecto de Ley de Empleo Público.

FSMko metalgintzako saila Donostian elkartu da Europa mailan sindikalgintza alternatibo bat nola artikulatu aztertzeko

tuimm.jpg

Munduko Sindikatuen Federazioko (FSM) hainbat kide Euskal Herrian dira metalgintzako langileak batzen dituen UISMMa Europa mailan nola artikulatu aztertzeko. Bilera hauen zergaitiak zehazteko prentsaurrekoa eskaini dute LABek Donostian duen egoitzan.
2008an sortu zen UISMM Donostian, orduan LABeko Nazioarteko Idazkari zen Jesus Maria Getek hartu zuen Idazkaritza Nagusia. Rion egin zen UISMMaren II kongresuan, estruktura erregioten banatzea erabaki zen eta Euskal Herrian burutu den bilera europako taldeak egiten duen lehenengoa da.

Elkarrizketa hauen helburua FSMko Metaleko saila indartzea dela adierazi dute prentsaurrean. Honetarako metaleko langileen arteko elkarlana bultzatzea eta metaleko sindikatuen arteko aliantzak indartu behar direla proposatu dute. Beti ere sindikalgintza alternatibo bat eraikitzeko bidean urratsak emanez.

8 sept 2014

KRUTWING. Nacionalismo revolucionario

El historiador Josemari Lorenzo Espinosa rescata una colaboración de Federico Krutwig para la revista Branka en abril de 1966, en la que el autor diseccionaba el punto de vista revolucionario del nacionalismo. Para Krutwig, el prisma nacionalista dota a la revolución de un contenido del que el comunismo no nacionalista carece. Para Krutwig, los componentes nacionales y revolucionarios en el nacionalismo revolucionario son inseparables.
Muy pronto se van a cumplir 50 años de la aparición de la revista Branka, editada en los años 60 en Bélgica por exiliados vascos. Entre las colaboraciones de su primer número, una de F. Krutwig (1), tuvo notable influencia en la época. Con el título “Nacionalismo revolucionario” (2), aplicaba al caso vasco “una nueva forma de la lucha del hombre por su libertad y, muy en especial, de la clases trabajadoras por su liberación social”. El autor establecía diferencias entre este “nacionalismo revolucionario” y el comunismo, aunque aseguraba que sus raíces estaban en Lenin y Bakunin.
Decía que Lenin introdujo una nueva visión del nacionalismo, respecto a los fundadores del marxismo, que representaba un cambio esencial. Lenin consideraba que “la lucha de liberación nacional de todo pueblo es una parte integrante de la lucha de liberación de los oprimidos en general”. Según Krutwig, el desarrollo de esta teoría habría dado lugar al nacionalismo revolucionario, que “es la forma de lucha (..) adoptada por los pueblos sometidos al imperialismo”.
En opinión del autor y, a pesar de las aportaciones leninistas al marxismo, “los pueblos que no están sometidos a la ocupación extranjera (…) no son capaces de comprender la gran fuerza revolucionaria y progresista que encierran los combates de los oprimidos contra el colonialismo”. De ahí que con la aparición del nacionalismo revolucionario, los comunistas estarían ya en condiciones de entender las justas aspiraciones nacionales de los trabajadores y estos de militar en los movimientos revolucionarios propios. Según Krutwig, “en el nacionalismo revolucionario los componentes nacionales y los revolucionarios forman un compuesto químico. Son inseparables”. Para este autor, el nacionalismo revolucionario era un salto dialéctico en la lucha revolucionaria de los trabajadores. Una nueva realidad y aunque, en parte semejante al nacionalismo burgués, su esencia y su praxis eran diferentes.
Este nacionalismo revolucionario, que se estaba experimentando en Latinoamérica, en Asia o en Africa, aplicado al caso vasco tuvo un verdadero impacto. Krutwig arremetía, en su artículo, contra los PCs español o francés. Este último criticado también por su actitud en Argelia, acusándoles de “traer un nuevo imperialismo a Euskadi, esta vez bajo el manto del proletariado”. Y, al mismo tiempo, abría la puerta a la participación de la pequeña y media burguesía vasca. Algo que, según reconocía, era impensable sin la ocupación extranjera. Es decir, se daba la posibilidad de colaboración proletarios-burgueses (lo que se llamaría Frente Nacional) solo por la aparición de intereses nacionales comunes.
Krutwig veía una hermandad revolucionaria mas allá de los innegables enfrentamientos de clase. Ya que, “el revolucionario español lucha contra un enemigo interno dentro de su pueblo, mientras que en la lucha del pueblo vasco por alcanzar la revolución socialista, el enemigo reviste en primer lugar el carácter de expoliador extranjero”. De otro lado, en esta lucha, “si los proletarios españoles se ponen del lado del Estado opresor, serán nuestros enemigos”.
Entre los enemigos del pueblo vasco, Krutwig citaba especialmente a los “vascos de apellido”: “Esteban Bilbao, Areilza, Lequerica, Careaga y tantos agentes del imperialismo”, diciendo que la patria de esta gente es España. También al norte eran señalados: los Ibarnegaray, Ibarrondo, Elizabide etc, que ocupaban posiciones en partidos franceses. “De ahí que la lucha de liberaciòn nacional vasca tiene que llevarse a cabo, contra todo lo que significa la entelequia España….”.
Para Krugwit hay que interpretar el momento histórico y aplicar en cada caso la solución revolucionaria concreta. Y aunque aporta citas de Lenin, de Mao, y otros, quiere huir del mimetismo y pedir la aplicación del socialismo adecuado, en cada caso concreto. Para ello rechaza la experiencia y aportaciones del PC español y francés, que ignoran los textos leninistas en favor de la autodeterminación y no saben interpretar las necesidades concretas de los pueblos oprimidos del Estado. Y recurre a los ejemplos de liberación de partidos comunistas de China, Vietnam, Cuba o Corea, concluyendo que la liberación nacional no puede hacerse sin liberación social.
Al autor no se le escapan los problemas de un Frente nacional, con la burguesía. “La burguesía vasca jelkide, afirma, tiende a la colaboración con la burguesía española” y también “el jelkide por naturaleza es burgués”. Aunque para Krutwig, en el nacionalismo revolucionario “la condición primordial es la de ser nacionalista”. En este apartado, Krutwig dedicaba amplio espacio a las citas de Mao. Entre ellas aportaba una clave: “En una nación en lucha contra un enemigo extranjero, la lucha de clases toma la forma de lucha nacional, y bajo esta forma se manifiesta la unidad”. A pesar de no olvidar que la contradicción principal es la que enfrenta a la clase explotadora (burguesía) y al proletariado, dice Krutwig que muchos ejemplos de liberación colonial muestran que hay una variable a esta. Y entonces el problema de los “izquierdistas puros”, es que se convierten en “españolistas reaccionarios”. Para Krutwig esto prueba “una ignorancia completa de las condiciones concretas de la lucha revolucionaria en Vasconia. Esta gente, a veces, por rechazar el aburguesamiento del PNV, lo que hacía era echar la criatura con el agua sucia por la fregadera”.
En apoyo de esta tesis cita de nuevo a Mao: “En caso de una guerra de agresión (…) las diferentes clases pueden unirse provisionalmente para llevar una guerra nacional contra el imperialismo”. Indudablemente el caso es mucho menos dramático hoy, en el caso vasco, en el que la ocupación no se presenta siempre con la misma crudeza que en los casos chino, vietnamita, argelino etc. O en la Euskadi de 1936. Pero para esto, Mao también tenía una advertencia: “Cuando el imperialismo no recurre a la guerra, puede utilizar otros medios: polìticos, económicos y culturales como formas mas moderadas de opresión”. Entonces, “la clase dominante del pais semicolonial puede capitular ante el imperialismo: se forma entonces entre ellos una alianza opresora para las masas populares”.
No olvida Krutwig el papel fundamental que adquiere la lengua propia, en los procesos de liberacion nacional. Dedica numerosos párrafos y expone ideas contra la opresión cultural o linguística. Y proponía, a partir de las tesis del vietnamita Troung Chinh, la creación de los conocidos frentes (que luego trataría de adoptar ETA) entre los cuales el cultural se ocuparía de la promoción del euskera y de crear contradicciones con el jelkidismo, que además de burgués sería castellanizante. Este y otros escritos de Krutwig sobre el nacionalismo revolucionario, o sobre la historia vasca, aportaron luz y marcaron el pensamiento de toda una generación en una época de represión cultural sin precedentes. Pero no han perdido toda su vigencia. Para quien tenga a su alcance este texto, recomendamos su relectura. Y en todo caso, dejamos en el aire la posible actualidad de estas, entonces teorías revolucionarias, que casi cumplen cincuenta años. Y que en algunos casos pueden necesitar arreglos, pero en otros mantienen su lucidez inicial.
——————————-
(1) Federico Krutwig (1921-1998) euskaltzale y militante vasco. Uno de los mas influyentes miembros de ETA, en el periodo de la V Asamblea.
(2) “Nacionalismo Revolucionario” Branka, nº 1-abril 1966 Ed. ediciones vascas (1979)