LABeko Asanblada

- NOIZ: Abenduak 4 asteartea.

  - NON: BEASAINGO EGOITZAN.

-    Goizez:10:00 etan .

-    Arratsaldez: 17:45etan.

            GAIA:konbenioa,2013ko egutegiak

...irakurrri

Denbora

Denbora (Tiempo) from raul oliveira on Vimeo.

Presoa zain dago, zain egotea nahitanahiezkoa du, eta zigorraldia den epe hori ahalik eta azkarren pasatzea nahi luke, bere bizitza ez dagoelako kartzelan, kartzelatik kanpo baizik. Presoak, beraz, existentziak eman dion ondare bakarraren kontra, denboraren kontra lehiatu beharko du: paradoxa mingarri horretan bizi da.

...irakurrri

Lakua pagó 1,64 millones por juntar la Mesa de Diálogo Social

Confebask, CCOO y UGT han recibido subvenciones directas de más de medio millón de euros al año del Gobierno de López por participar en los escasos encuentros de su Mesa de Diálogo Social.

 

 

Lanbide: poco trabajo pero dinero para Confebask, CCOO y UGT

 

La Mesa de Diálogo Social fue uno de los principales empeños de Patxi López desde el momento en el que tomó el cargo de lehendakari en mayo de 2009. Echó a andar el 2 de julio de ese año, con la presencia de la patronal Confebask y de CCOO y UGT, junto a una representación del Gobierno de Lakua. Este órgano es un ámbito de debate y adquisición de acuerdos en materia laboral, que rechazaron tanto ELA como LAB.

 

Sin embargo, patronal y sindicatos no acuden a esta Mesa gratis. En el periodo 2010-2012 han recibido más de millón y medio de euros a través de subvenciones directas del Ejecutivo autonómico.

 

En concreto, para el presente 2012, Confebask recibió una subvención directa de 256.530 euros. Y otro tanto se repartieron CCOO y UGT a razón de 128.265 euros por sindicato. La concesión de estas cantidades se aprobó fuera del orden del día en el Consejo de Gobierno del 24 de julio de 2012, y tampoco se informó de su contenido en la posterior rueda de prensa.

 

Según los datos en poder de este diario, a los 513.060 euros de subvenciones a Confebask, CCOO y UGT en 2012 hay que sumar 557.675 en el año 2011 y 576.000 en el ejercicio de 2010. Es decir, nada menos que 1.646.735 euros para favorecer el diálogo social entre la patronal autonómica y una parte minoritaria del sindicalismo.

 

«Abundante actividad»

 

La Mesa de Diálogo Social consta de una Mesa General y tres mesas sectoriales, la de Trabajo y Protección Social, la de Salud Laboral y la de Empleo.

 

Según indica el Departamento de Empleo y Asuntos Sociales, la concesión de esta subvención obedece a «la abundante actividad» desarrollada por la Mesa» y a que «la colaboración de los agentes sociales ha de ser apoyada con recursos económicos que permitan su pervivencia». Además, tan elevadas sumas de dinero pretenden, según se lee en el acuerdo de concesión, garantizar «el mantenimiento del compromiso de las organizaciones empresariales y sindicales que participan en el diálogo social».

 

En torno a la «abundante actividad» desarrollada por la Mesa, según documentación remitida por el propio Gobierno al Parlamento, en el primer trimestre de este año la Mesa General se reunió una única vez. Fue el 22 de marzo y para un acto protocolario de firma del Plan de Lucha Contra el Paro 2012.

 

En total, desde su creación el 2 de julio de 2009 y hasta abril de 2012 -es decir, durante cerca de tres años-, Confebask, CCOO y UGT se han reunido apenas ocho veces con el Gobierno en esta Mesa de Diálogo Social. A dichos encuentros acuden, habitualmente, los máximos dirigentes de cada parte.

 

En la documentación remitida al Parlamento figura el total de reuniones mantenidas por la Mesa General y las sectoriales a lo largo de todo 2011.

 

Cabe destacar que los participantes en los encuentros, tanto en la Mesa General como en las sectoriales son directivos de la patronal y dirigentes y liberados de los sindicatos, personas que ya cobran de sus respectivas organizaciones que, además, también reciben por otras vías subvenciones para el mantenimiento de sus estructuras, para su funcionamiento interno y para su participación en la vida socio-económica del país.

...irakurrri

Euskal langileriak bere bidea

Sonia González, Komunikazio idazkaria, Garbiñe Aranburu, Ekintza Sindikaleko idazkaria eta Igor Urrutikoetxea, Nazioarteko idazkaria

 

Azken bost urteotan, 2008tik hona, kapitalaren erasoak ez du etenik izan. Euskal Herria eraso horiei erantzuten ari da lantokietan nahiz kalean, eta sindikalgintza borrokalariak ere horretan dihardu, Europako herri ezberdinetan. Jasaten ari garen erasoak kapital finantziero trasnazionalak, Europako kontseilua, Nazioarteko Diru Funtsa, Europako Banku Zentralaren eta enparauen eskutik zuzenduak dira. Horren aurrean, desiragarria litzateke Europa mailako erantzun bat, Europako herrien borrokaren norabidean eta berau indartzera bideratua. Izaera horretako deialdi batetik kanpo ez litzateke LAB geratuko. Ez da halakorik eman, ordea, zenbaitek aldez edo moldez hala mozorrotu nahi izan duten arren.

 

Argumentu hori bera behin eta berriro errepikatzeak ez du errealitatea aldatu: ez Txiprek ez Belgikak, ez Maltak ez Italiak, ez dute greba orokorra deitu azaroaren 14an. Greba orokorrerako deialdia iberiar penintsulara mugatu da.

 

Une honetan Toxo jauna lehendakari duen Europako Sindikatuen Konfederazioak egin duen deialdia ez da Europa mailako erantzun estrategia bat eratzeko urratsa, indarra eta mobilizazio gaitasuna galtzen ari diren sindikatu bik Estatuan eginiko greba deialdiari zilegitasuna eta sostengua emateko ahalegina baizik. Esan dezagun, bestalde, CCOO eta UGTri babesa eman dien sindikatu konfederazio hori ezinbestekoa izan dela ere Europar Batasunaren egungo eredua finkatzeko, guztiz erregresiboak diren zuzentarauak babestuz, behin baino gehiagotan. LABek, beste hainbat sindikaturen moduan, ez du konfederazio horretan parte hartzen.

 

Erabakiguneak gero eta urrunago daude eta ondorioz, hartzen diren erabakiak ere langileen interesatik aldenduago daude. Horretaz jakitun gara eremu sozial ezkertiarra osatzen dugun guztiak, eta beraz, erabakiguneak eta parte hartzeko gaitasuna herrira gerturatzeko beharra aldarrikatzerakoan ere bat etorri beharko ginateke guztiok. Ulertezina da euskal langileok bide horri uko egitera behartu nahi izatea, eta are ulertezinagoa, interes nazionalak eta klase interesak artifizialki elkarren aurka jarri nahi izatea, ez bada, langile klasearen batasunaren ustezko defentsa horren atzean Espainiaren batasunaren defentsa gordetzen dela.

 

Interes nazionalak eta klase interesak ez daude kontrajarriak, txanponaren bi aldeak dira. Krisiaren kudeaketaren ondorioz gero eta pertsona gehiago ari da ulertzen banatu ezin diren bi bide direla, alegia, herri baten erabakitzeko eskubidea eta bertako langile klaseak erabakietan parte hartzeko eskubidea, bata zein bestea ezinbestekoak direla erabakiak demokratikoki hartuko badira. Egungo defizit demokratiko honek ahalbidetzen du erabakiak kapital finatziero handien esku uztea, herri borondatearen gainetik.

 

CCOO eta UGTren segizio-sindikalgintza ez da aldatu, ezta neurrigabeko eraso urte latz hauetan ere. Bere horretan jarraitzen dute Baskongadetan, non gutxiengoan elkarrizketa sozialerako mahai batean eseri diren, Patxi Lopezen murrizketei babesa ematea beste helbururik gabe. Eta berdin jarraitzen dute Nafarroan: martxoan LAB eta ELArekin indarrak batzeaz hitz egiten zuten, eta hiru hilabete geroago akordioa sinatzen ari ziren erreforma finkatzeko. Moderna planarekiko eta azken 20 urteetan antolatzen diren txiringitoekiko ere, lehengo lepotik burua.

 

Euskal Herria ez dugu 2008ko egoerara itzuli nahi. Gure bidea ez da batzuetan erreformen aurka mobilizatu eta besteetan kapitalaren helburuetan laguntzea, hori beste batzuren hautua da. Gogoratu behar dugu 2011ko urtarrilean pentsioen erreformarekin gertatutakoa: CCOO eta UGTk Madrilen erreforma sinatzen zuten bitartean, urtarrilaren 27an, euskal langileria kalera atera zen.

 

Deigarria da, irailaren 26ko greba deialdia bertan behera uzteko deia egin zigutenek, bi hilabete geroago, greba ez deitzeagatik kritikatzen gaituzte. Deialdi bati zilegitasuna arrazoiak azalduz ematen zaio, eta ez, kasu honetaz bezala, bat egiten ez dutenekiko deskalifikazioetan oinarrituz.

 

Guztiz ulergarria da zenbait langileren aldetik batasun sindikala nahi izatea. Batuta indartsuagoak gara, noski. Baina hori bezain argi izan behar dugu zertarako batu indarrak, zein den helburua. LABek argi du indarrak batzea dela bidea, eta bistakoa denez apustu hori ari da emaitzak ematen, gero eta sektore gehiago ari zaizkigu batzen 2009an abiatu genuen bidera. Euskal Herrian martxan da prozesu sozial bat, bestelako eredu bat eraikitzeko borrokan. Helburu horretan jarri du LABek bere indarra.

 

Ez gaude murrizketa jakin batzuen aurrean, eredu ekonomiko eta sozialaren erabateko eraldaketa bat da ezarri nahi zaigu, baliabide publikoak eta langileon eskubide laboral eta sozialak egunetik egunera bortitzagoa den kapitalari saldu nahi zaizkio azkar eta merke. Horri aurre eginez Euskal Herria bidea egiten ari da, herri bezala, benetako alternatiba baten alde. Euskal Herriak badu baliabide nahikoa, baita antolakuntza eta mobilizazio gaitasuna ere aurrera egiteko, zentzu guztietan espainiar Estatuak dakarren lastrerik gabe.

 

Madrilera begira egoteari uzteko ordua da. Inoren zain egon gabe, guk geuk 2009an hasitako ibilbideaz jakitun izan eta baloratu egin behar dugu. Orain aurrera egiteko unea da, eremu sozial, sindikal eta politikoan akordio estrategikoak bultzatuz, Euskal Herrian eta Euskal Herrirako, bertako langileen zerbitzura egongo den eredu ekonomiko eta sozial berri bat eraiki nahi dugunon artean.

...irakurrri

Bihar arratsaldean eragile sozialek deituriko mobilizazioetan parte hartzeko deia luzatzen du Ezker Abertzaleak

Larrialdiko egoera bizi dugu Euskal Herrian. Finantza merkatuek eragindako krisiari Gobernu espainiar ezberdinek emaniko erantzunak kinka larrian utzi ditu eskubide sozialak eta sistema publikoa. Madrilen politikak etorkizunik gabe uzten du gure herria eta egoera honi aurre egiteko, ezinbestekoa zaigu burujabetza politiko eta ekonomikoa eskuratzea, gure politika ekonomiko, sozial eta laboral propioak erabaki eta gauzatu ahal izateko.

Egoera honen aurrean, ezinbestekoa da larrialdi egoera hau gainditu eta eredu politiko, sozial eta ekonomiko justu bat eraikitzeko alternatiba integral bat sortzeko eragile politiko, sindikal eta sozialen arteko elkarrizketa bultzatu eta elkarlana gauzatzea. Herri bezala eta herritarrak ardatzean kokaturik egin behar zaio aurre egoerari. Hori da Ezker Abertzalearen lehentasuna.

Jarrera argi, iraunkor eta zintzoak eskatzen ditu egoera honek, eta ikuspegi horretatik, Ezker Abertzalea oso kritikoa da UGT eta CCOO sindikatuak azken urte luzeotan garatu duten ildoarekin: sindikatu hauek ez diote egiazki aurre egin azken urteotan PSOE zein PPk gobernu espainiarretik burutu duten aurrekaririk gabeko erasoaldiari. Are gehiago, Madrileko gobernuak bultzaturiko hainbat neurriren inplementazioa ahalbidetu dute hainbatetan. Tamalez, UGT eta CCOO, egungo eredua gainditzea beharrean, krisia eragin duen ereduaren mantentzean kokatzen dute lehentasuna.

Erantzun puntualetatik harago, egungo egoera errotik aldatuko duen ildo eraikitzaile eta mobilizatzaile bat da larrialdiko egoera honek eskatzen duena, herriz herri gauzatuko dena eta herritarrek protagonismo osoa izango dutena.

Azkenik, ezinbestekoa deritzogu alternatiba horren osaketarekin batera herri mobilizazioan aurrera egitea, era iraunkor eta zabal batean. Horrela bada, bihar, azaroak 14, arratsaldez, mobilizazio egun europarraren testuinguruan, eragile sozial ezberdinek deituta Euskal Herriko hainbat hiri eta herrietan burutuko diren mobilizazioetan parte hartzeko deialdia luzatu nahi du Ezker Abertzaleak.

 

...irakurrri

YO NO SOY VIOLENTO.

x Jose Luis Insausti http://joseluisinsausti.blogspot.com

Yo no soy violento nunca lo he sido y no creo que con la edad que tengo la violencia anime en mi interior. Al contrario cada dia que pasa procuro ser mas pacifico, buscar la paz en cualquier instante en cualquier esquina a cualquier hora. Yo no soy violento pero que nadie pretenda que sea sumiso el resto de mi vida.

 

Violento es nacer sin que te deseen a la fuerza o por imperativo legal.

 

Violento es morir de hambre porque no te llega nada al estomago cuando diariamente se pudren millones de alimentos en cualquier almacen en cualquier contenedor.

 

Violento es trabajar todo un dia por un misero euro, sin ningun derecho sin ninguna otra posibilidad. Violento es querer trabajar y no encontrar donde.

 

Violento es llegar a viejo y enfermo y tener que sobrevivir con una pension de menos de quinientos euros.

 

Violento es tener que irte de tu hipotecada casa y ver como el mismo banquero que te ofrecio el universo entero te arranca de cuajo la cerradura para siempre dejandole a deber para colmo el resto de tu vida cientos de esos malditos euros.

 

Violento es ver como unos policias mandados por alguien desde algun despacho revienta la cabeza a un padre y a su hijo en la calle porque el pobre iluso quiere mas calidad en la enseñanza.

 

Violento es señalar con el dedo y con la ley todo aquello que al pueblo se le prohibe y en los grandes salones del reino a escondidas y a oscuras hacer despues todo lo contrario.

 Violento es dar cobijo a imputados y convictos a corruptos y conversos en el propio estado.

 

SIN DUDA, NO. Yo no soy violento pero que nadie pretenda que sea sumiso el resto de mi vida.

 

Violento es ver como te ofrecen la luna a tan solo unos pasos de tus sueños, puede que incluso sea violento decir las verdades a quemarropa desordenadas con palabras pobres y mal sonantes en voz alta y con gritos desmesurados, pero mas violento es ver como mienten desde el poder sin pestañear un instante.

 

Violento es quitarle la vida a alguien por su lucha obrera, social, su lucha por su vivienda.

 

Violento es sacarles la sangre y la vida al pueblo y despues arrojarles al oscuro desierto de la vida.

 

SIN DUDA, NO. Yo no soy violento, pero que nadie pretenda que sea sumiso el resto de mi vida.

...irakurrri