Presoa zain dago, zain egotea nahitanahiezkoa du, eta zigorraldia den epe hori ahalik eta azkarren pasatzea nahi luke, bere bizitza ez dagoelako kartzelan, kartzelatik kanpo baizik. Presoak, beraz, existentziak eman dion ondare bakarraren kontra, denboraren kontra lehiatu beharko du: paradoxa mingarri horretan bizi da.