HERRIALDEKO HITZAMENAren DEFENTSA

Metalgintzako hitzarmena defenda dezagun.

EUSKAL PRESOAK KALERA!

Euskal presoak lantokietara!.

PENTSIO PUBLIKO DUINAK

Euskal pentsio sistema publikoa orain. 1080 euro gutxieneko pentsioa.

LAN DUINA BIZI DUINA

Lan eta bizitza duinabermatuko digun hiri duin batean biziteko eskubideadugu.Langileok eskubide guztien jabe!.

LANGILEOK EUSKAL ERREPUBLIKA

Herriak du hitza eta erabakia.

27 mar 2015

Lucha político-sindical contra el deshaucio

x Iñaki Gil de San Vicente


La muerte por suicidio de Miren Peña, provocado por la situación en la que le había hundido la lógica capitalista que le amenazaba con desahuciarle de su vivienda, plantea reflexiones necesarias siempre y más en estos momentos en los que LAB ha abierto muy oportunamente un debate sobre la problemática sindical. Aquí sólo bosquejamos cuatro de las muchas a debatir. La primera y la más obvia es la que indica que los desahucios son un arma intimidatoria y represiva de la burguesía contra el pueblo trabajador aplicada desde los inicios del capitalismo como ya dijo Engels en 1845. Sabemos que a comienzos del siglo XX los desahucios se aplicaban contra la clase trabajadora vasca y que en 1903 la reacción de las mujeres de Barakaldo impidió un desahucio y propició una muy nutrida y dura reacción popular. Desde que la crisis entró en una fase nueva en 2007, los desahucios se han multiplicado en Euskal Herria. Por ejemplo, según datos oficiales de Hegoalde en 2013-2014 hubo 2821 desahucios, a casi cuatro por día…

El desahucio es una de las formas más atroces mediante la que se manifiesta la precariedad vital en la que malvive quien sólo tiene su fuerza de trabajo para, mediante su venta por un salario, disponer de condiciones mínimas de existencia. La precariedad en la vida es consustancial a toda persona que depende de la voluntad burguesa para vivir, aunque disponga de un salario alto y relativamente seguro, porque por muchas razones puede ser expulsada al desempleo. Ya en este agujero negro y en el peor de los casos irá agotando sus ahorros hasta que ni las ayudas privadas y públicas puedan evitar la tragedia del desahucio.

Sin una sistemática, paciente y pedagógica tarea de concienciación política, la precariedad vital crea dependencia, angustia, cobardía e insolidaridad, y el desahucio es el arma material y psicológica que impone la  obediencia por el miedo, arma contra todo el pueblo trabajador pero destinada especialmente a sus sectores más concienciados, los echados del trabajo por las huelgas, los sobrecargados con multas y embargos, los que no encuentran patrones que les exploten porque ya están fichados, los que saben que sus personas queridas sufrirán penurias si ellas son encarceladas. El suicidio por desahucio o por cualquier otra agresión causada por la crisis, es el asesinato selectivo legalizado e invisibilizado.

La segunda es que esa arma va adaptándose a las transformaciones de la acumulación del capital. En el primer capitalismo, el desahucio suponia la expulsión de la vivienda y de las tierras propias, comunales o mixtas. En el segundo muchas de las viviendas y los economatos, incluso las pocas escuelas e insalubres centros sanitarios eran de la empresa, y en algunos casos del ayuntamiento, de la diputación y de organizaciones de caridad, lo que significaba que el desahucio podía dejar a la familia obrera en la miseria más absoluta. En el tercero el miedo a la fuerza obrera,  a la URSS y al socialismo hizo que la burguesía creara el Estado de menor malestar, o keynesiano, como alternativa pasajera lo más corta posible, y el desahucio casi desapareció. Y el cuarto capitalismo, el actual, quiere volver lo antes posible a la barbarie del primero y segundo, dejando por ahora algunas  concesiones insignificantes de la semibarbarie del tercero, del keynesiano,  para aparentar humanidad, y por eso la burguesía dice que va a suavizar la ley de desahucios pero nunca lo hace.

Las cuatro fases diferentes tienen peculiaridades propias incuestionables, pero nos remiten siempre al mismo capitalismo, al igual que el permanente cambio de dentadura nos remite siempre al mismo tiburón. En el arma de los desahucios la dialéctica entre forma y contenido se plasma en el hecho de que primero fue el capital comercial quien expulsaba a los pueblos de sus tierras y aldeas comunales o mixtas; luego fue el capital industrial el que golpeaba con los desahucios de los cuchitriles húmedos e infectos de su propiedad; más tarde fue el capital financiero, el bancario-industrial, el que mediante su Estado keynesiano reguló con tan astuto oportunismo los desahucios y otras agresiones que mucha ex izquierda añora aquél redil; y ahora es el capital especulativo, de los fondo-buitre, que desde el cibercapitalismo ordena expropiaciones masivas y desahucios recurriendo a bancas, cajas y asesorías autóctonas de los pueblos esquilmados, y a sus fuerzas represivas: ¿habría desahucios y expulsión de las y los trabajadores que recuperan las empresas cerradas por la burguesía -otra forma de desahucio-  si no interviniera el brazo armado del capital?

La tercera es que esa arma de terror afecta a mucho más que a la vivienda, afecta al «hogar», en el sentido que este concepto tiene para la antropología. Hemos visto cómo las formas que adquiere el capital -comercial, industrial, financiero y especulativo- sólo confirma la existencia de un capitalismo básico en su identidad explotadora de fuerza de trabajo para producir mercancías, lo que le lleva a sucesivos cambios de piel como la culebra. El capital se basa también en la propiedad privada de las fuerzas productivas, al igual que el feudalismo y el esclavismo. Pero la antropogenia, es decir,  la evolución humana a partir de ella misma como parte de la naturaleza y no como creación divina, se ha basado hasta hace muy poco tiempo en el comunismo primitivo, en los «bienes comunes».

Uno de los factores decisivos de la antropogenia es el espacio simbólico-material en el que se reproduce la vida colectiva e individual, se aprende, se disfruta, se intenta racionalizar la muerte y se re-vive a las generaciones pasadas mediante la memoria colectiva que, a su vez, se inserta en la cultura popular como la producción planificada y distribución colectiva de los valores de uso. Eso es el «hogar», tan decisivo para la transmisión de la lengua como el ser comunal que habla por sí mismo. La antropogenia nos ha hecho especie social, comunal, que no gregaria, y esta es una de las razones que explican por qué todos los sistemas explotadores, basados en alguna forma de propiedad privada, han recurrido al desarraigo, al destierro de pueblos rebeldes. Castigos que anunciaban los desahucios actuales. Y explica también las estremecedoras quiebras psicológicas, afectivas y emocionales de quienes sufren semejante inhumanidad, y explica los suicidios. Mitológicamente hablando, el primer desahucio fue el de Eva y Adán, expulsados del paraíso.

Y la cuarta es que el sindicalismo ha de abarcar estas realidades.  A nivel aislado, los desahucios muestran el aumento del empobrecimiento absoluto y relativo y las limitaciones estructurales del sistema de ayuda pública basado en la propiedad capitalista; a nivel social confirma  que la explotación se ejerce también fuera del centro de trabajo, en la cotidianeidad extralaboral en la gran barriada industrial en crisis; a nivel del sistema patriarco-burgués confirma que es la mujer trabajadora la más golpeada por el capital, aunque esté sin empleo; a nivel popular muestra la debilidad relativa del movimiento de lucha contra los desahucios; a nivel de la lucha colectiva indica la urgencia de avanzar en la recuperación de espacios autogestionados con fines socialistas; a nivel institucional indica la incapacidad para plantear medidas radicales que abran el debate sobre la propiedad burguesa y el capital-buitre; a nivel de objetivos históricos descubre qué atrasados estamos en el diseño elemental de la Comuna o Estado euskaldun que sea el «hogar» de nuestra historia hecha futuro.

Hemos citado unas pocas de las implicaciones que tiene el terrorismo del desahucio para el sindicalismo de liberación nacional de clases, pero nos queda la fundamental: sin independencia socialista seremos desahuciados de nuestra propia nación por el capitalismo mundial.

26 mar 2015

LAB sindikatuak azken atxiloketak salatu eta deitutako mobilizazioetan parte hartzeko deia egiten du


b_550_0_16777215_0_materiala_argazkiak_euskalHerria_euskalPresoak_15_03_26ManifestazioNazionala_elkartasunaAurrera.jpg




LABetik gogor salatu nahi dugu gaur goizean Euskal Preso Politikoen eskubideen defentsan lanean ari diren presoen senide, herritar eta elkarteen kontra Espainiar Estatuak abian duen operazio errepresiboa. Gaurko operazioa presoen kolektiboa babes gabe uzteko helburuarekin antolatutako operazio polizial, politiko eta mediatiko bat dela deritzogu.

Xake – Mate operazioen baitan gauzatuak izan diren aurreko sarekaden ildo beretik, oraingo honetan ere elkartasuna kriminalizatu nahi izan dute. Presoen eskubideen aldeko borrokarekin konprometitzea gogor zigortzen dute, eta helburu horrekin Euskal Herrian eta gure mugetatik harago presoen eta senideen egoera ezagutarazi eta  salatzeko lan publikoa egiten ari diren pertsonak eta senideak ere jo puntuan dituzte.

Euskal Preso Politikoak bakarrik, beraien etxetik urrun, isolaturik eta babesik gabe nahi dituzte. Ez dute lortzen, ez eta lortuko ere.

Ezaguna da Estatu espainiarraren mendeku gogoa Euskal Herriko gatazka konpontzeko bidean ekarpenak egiten dituen guztiaren kontra, eta hau adibide bat gehiago da. Guk oso argi dugu: Euskal Herriaren kontrako erasoa izan da. Normalkuntza politiko eskenatokia ekidin nahi du Estatuak kosta ahala kosta, badakielako Euskal Herriak bere bidea egingo duela egoera demokratiko batean gure etorkizunaz libre erabaki badezakegu.

Estatu espainolak Euskal Herriaren bake nahiak ito nahi ditu, gure Herriak konponbideruntz egin duen pauso oro blokeatuz eta errepresioaren bidez zapuztuz. Ez dute lortuko, sarekada berriari mobilizazio berriekin erantzungo diegu. Eraso antidemokratiko hauek euskal demokrazia eraikitzeko konpromiso eta ekimen politiko gehiago ekarri behar dituzte. Hori da gure nahia eta gure konpromisoa. Jaurlaritzak berriki Etxeratekin egindako batzarraren ondotik dispertsioarekin amaitzeko ordua dela zioen. Bide horretan aurrera egiteko hitzetatik konpromisoetara jauzia egiteko momentua bada.

Estatuaren izaera errepresibo eta antidemokratikoa agerikoa bada ere bistakogoa da Euskal Herriak bere bidea egiteko premia gure etorkizunak libre eta demokratikoki erabaki dezagun. Eta ezinbestekoa bide horretan eragile politiko, sozial eta sindikalon konpromisoa eta inplikazioa. Ez da posible izango ehunka preso politiko espetxeetan sakabanatuak ditugun bitartean.

Egoera honekin amaitzeko ordua da, Euskal preso politikoak etxeratzeko ordua. Lantokietan borrokatu eta kaleak hartzeko ordua da. LABetik langileei dei egiten diegu operazio honen salaketa herri zein lantokietara eramatea, presoen eskubideen aldeko borroka eta presoak etxeratzeko aldarria lantokiz lantoki eta langilez langile bazter guztietara zabaltzera.


Euskal Herrian, 2015eko martxoaren 25ean

23 mar 2015

Miren Peñaren heriotzari buruz, LABen adierazpena

Lehenik eta behin, gure sindikatukide zen Miren Peñaren heriotza dela eta, Faurecia Orkoiengo atal sindikalaren nahiz LAB sindikatu osoaren dolua adierazi eta bere senitarteko nahiz hurbilekoei elkartasun eta babes sakonena adierazi nahi dugu.

 Lehenik eta behin, gure sindikatukide zen Miren Peñaren heriotza dela eta, Faurecia Orkoiengo atal sindikalaren nahiz LAB sindikatu osoaren dolua adierazi eta bere senitarteko nahiz hurbilekoei elkartasun eta babes sakonena adierazi nahi dugu.
Bigarrenik, Mirenen heriotzaren atzean egondako faktoreez hitz egin nahi dugu. Antsoaingo nahiz Nafarroako etxegabetzeen kontrako plataformek egindako balorazioak geure egiten ditugu: Laboral Kutxak zuzeneko ardura du Mirenen heriotzan, bazterketa sozialaren arriskuan dagoen pertsona baten hipoteka birnegoziatzeari muzin egiteagatik. Horri guztiarekin batera lan arloa aipatu nahi dugu, tragedia honen faktore funtsezkoa baita. Hona hemen Kapitalismoaren arimetika basatia: kaleratzea gehi etxegabetze mehatxua berdin heriotza.

2013ko irailean, enpresako lan baldintzen negoziazio garaian, Faurecia Orkoiengo zuzendaritzak Miren Peña Rastrollo eta beste 10 lagun kaleratu zituen, era injustifikatu, bidegabe eta diskriminatzailean kaleratu ere. Langileak zanpatu eta euren gaineko esplotazioa areagotzeko multinazionalaren estrategika kriminalaren parte ziren kaleratze hauek; etekin handiak zituen, baina gehiago nahi zuen. Miren eta bere kideak gizalegezko jendea zen, langile duinak, klase kontzientziadunak. Berehala langileek greba mugagabera jo zuten. Guztiek? Ez. UGTk, Metaleko arduradun Lorenzo Riosen atzetik, greba zapuztu, kaleratuak baztertu, grebalariak jazarri eta enpresak desio zituen murrizketak sinatu zituen.

Data hauetan hain zuzen ere, Sunsundeguitik kaleratutako 47 langiletako batek bere buruaz beste egin zuen. Jabi Paniagua zuen izena. Ataka horretan LABek ohartarazi zuen kaleratze bakoitzaren atzean pertsona bat dagoela, historia bat eta, askotan, drama bat; eta ez dagoela bideragarritasun plan, irabazi tasa ez eta dibidendorik horren aurretik jarri daitekeenik.

Urte eta erdi beranduago, Faurecia UGTko karneta duten ebentualak kontratatzen ari da eta ehunka aparte ordu sartzen ari dira, bere garaian kaleratutakoek eta beste 50.000 nafarrek langabezian jarraitzen duten bitartean. Faurecia Orkoiengo kaleratzeak, baita Faurecia Burlatako epekako itxiera ere, multinazionalen gizatasun faltaren adierazle dira: langileak nahierara erabili eta baztertzen dituzte. Miren erasotua eta diskriminatua izan zen, bere bizibidea lapurtu zioten, bere konfidantza higatu zuten eta etxegabetzearekin mehatxu egin zioten; Kapitalismoa deritzan basakeria honen biktima berria da, honenbestez.

Era berean, milaka familiek bizi duten dramarekiko Nafarroako Gobernuaren apatia, gaitasun eza eta axolagabekeria salatu nahi dugu. Horrekin amaitzea ezinbestekoa eta premiazkoa da, honako neurriak hartuz: enplegu publikoaren sorrera, enplegua babestuko duen politika industriala, kaleratuak izan diren edo langabezian dauden langileekiko babes sozialaren indartzea, etxebizitza parke publiko zabalaren sorrera, gehien behar dutenei lagunduko dien Kutxa edo Banko publikoaren sorrera...

Azkenik, Laboral Kutxaren eta Faureciaren erantzunkizuna mahai gaineratzeko ez ezik, eredu ekonomiko eta sozialaren aldaketa sakonekoa aldarrikatzeko mobilizatzera dei egiten diogu langileriari:

Astelehena 12:00etan Buztintxuriko Laboral Kutxaren parean, PAHk deitutako kontzentrazioa.
Astelehena, egun osoan zehar, dolu eta salaketa seinale gisa lantokietan krespoi beltza edo bestelako elementuren bat erakusteko deia egiten dugu.
Asteartea 19:00etan Antsoaingo Udal Plazan, PAHk deitutako kontzentrazioa.
Asteazkena 10:00etan Orkoiengo Udaletxean eta 11:15etan Faurecia Orkoienen parean.
Larunbata: 18:00etan Gurutze Enparantzatik manifestazioa Iruñean.

16 mar 2015

Edurne Larrañaga eta Mikel Novalen azken interbentzioak Bilboko manifestazioaren amaieran

20150314 Edurne + Mikel
Argazkia: Goierriko Gutun Soziala

Edurne Larrañaga eta Mikel Noval Euskal Herriko Eskubide Sozialaren Kartaren koordinazio nazionaleko kide dira. Jarraian dituzue biek Bilboko manifestazioaren amaieran botatako hitzak.
 
Edurne Larrañaga
Emergentzia sozialeko egoera bizi dugu. Kapitalak, krisialdiaren aitzakiapean, neoliberalismoan sakontzea erabaki du. Aberatsak gero eta aberatsago izan daitezen, gehiengo sozialaren/herritarren kontrako lege, dekretu,  murrizketa edota neurriak hartzen ari dira.
Neoliberalismoaren epizentroa prekarietatea da, inposatzen diguten eredu injustu honek prekarietatea behar du bizirauteko, gure bizitzaren eremu guztietara zabaltzen ari dena. Eta prekarietateak pobrezia dakar, desberdintasunetan oinarrituriko jendartea, enpleguaren suntsiketa, demokrazia zein erabakitzeko eskubidearen ukazioa, homogeneizazio eta indibidualismoa, natura negozio bilakatzea berau explotatzen jarraitzeko, heteroaraua dakar, jendarte patriarkarra, aberastasuna gutxi batzuen eskuetan mantentzea, pribatizazioa, lan eta bizi baldintza baldintza prekarioak…
No queremos neoliberalismo, pero tampoco echamos de menos tiempos pasados, puesto que entonces, tampoco se garantizaban nuestros derechos.
Guk kolore anitzeko ortzimuga nahi dugu, aukera eta baldintza berdintasuna nahi dugu.
Para nuestra supervivencia, pero sobre todo, para ser felices, las personas – pueblos – la naturaleza necesitamos que la sostenibilidad de la vida sea el centro del modelo social. Ez dira pribilegioak, dagozkigun eskubideak dira eta eskubideak bermatu egin behar dira!
Euskal Herrian bizi eta lan egiten dugun pertsona guztiok, egoera errotik aldatu nahi eta behar dugu, bizi baldintza duinak eta aukera berdintasuna bermatuko badira. Gure eskubideak bermatuko dituen eredu sozial eta ekonomikoa berria behar dugu, hori da gure alternatiba.
Horretarako, gure bizitza eta gorputzen gaineko erabakiak guk geuk hartu nahi ditugu, erabakia gure esku nahi dugu. Euskal Herrian eta euskal herritarron artean eredu sozial eta ekonomikoa erabakitzeko eskubidea dugu. Euskal Herria subjektu, burujabetza ariketa praktikoa da gurea.
Todas las que creemos en otro modelo social, hemos puesto en marcha el tren del cambio social, hemos pasado de la defensiva a la ofensiva. Haremos el camino con toda persona que quiera construir una alternativa al sistema, haremos el camino juntas. Prozesu soziala abiatu dugu eta atzeraezina da!
  • Herritarrak gara protagonista prozesu honetan.  Gure duintasuna dago jokoan eta guk bizitzaren aldeko apustua egin dugu. Herritarrak gara politiken lehentasunak aldatuko ditugunak, herritarrok markatuko dugu aldaketaren norabidea.
  • Euskal instituzioak bide honetan gure konplize izan behar dute, gure eskubideak politika sozial eta zerbitzu publikoen bidez bermatu behar dizkigute. Eta hori izango da gure ahalegina. Gure bizitzak bizigarriak eta iraunkorrak izatea dago jokoan. Jakin badakigu, ordea, interes neoliberalak instituzioetan ere sartuta daudela; horregatik, instituzioak eta alderdiak interpelatzen jarraituko dugu.
  • Baina, egoera errotik aldatzeko, mobilizazioa ezinbestekoa da. Herriz herri, auzoetan, sektoreetan… aldaketaren aldeko gehiengo sozialak eraiki behar ditugu, kalean egon behar dugu.
  • Azkenik, prozesu sozial honen bidez, eredu sozial berria eraikitzera goazela argi eta garbi izan behar dugu. Alternatibak baditugu eta badugu tresna: Euskal Herriko eskubide sozialen Karta.
Hortaz, ALTERNATIBA eraikitzera goaz. Vamos a lograr el cambio económico, político y social en en Euskal Herria. El cambio social está en marcha y los ejes son la movilización y la construcción de otro modelo.
Gauzak beste era batera egin daitezke, egin behar dira eta egingo ditugu! Aurrera eta jotake, irabazi arte!
Mikel Noval
Arratsalde on,
Zorionak! Gaur milaka eta milaka lagun bildu gara Bilbo eta Iruñeako kaleetan aldaketa soziala aldarrikatzeko, eta gure alternatiben alde egiteko. Badakigu arrazoia daukagula, badakigu aplikatu behar diren neurriak zeintzuk diren.
Baina gure helburuak lortzeko indartu behar gara. Eta indartzeko kalera ateratzea beharrezkoa da. Elkarrekin gaudenean jendearen batuketa biderketa bihurtzen da.
Eta zer egiten dugu elkarrekin?. Gaur bezala, borrokatu. Gure ardura nagusia borrokatzea da. Mobilizazioa ezinbestekoa da aldaketa soziala lortzeko.
Sin movilización social, sin presión de la calle, es imposible el cambio social. Esto pasa en todas partes. Pasa en Euskal Herria y pasa también en Grecia. Un militante griego citado ayer en la prensa decía que había que presionar al gobierno de Grecia para que aplicase las medidas de su programa electoral. Sin presión, sin movilización social, sin interpelación política, no hay cambio social posible. Ni en Grecia, ni en Euskal Herria, ni en ninguna parte.
Hoy estamos aquí gentes distintas. De organizaciones sindicales y sociales distintas. Pero nos hemos puesto de acuerdo en varias cosas:
  • en denunciar que vivimos en una Euskal Herria que no nos gusta,
  • en denunciar que las políticas públicas, presupuestarias y fiscales que se están aplicando no son las que queremos,
  • y en plantear a todas las instituciones que apliquen diversas medidas, las que se recogen en nuestro Programa Social.
Ez da gutxi adostasun maila hori. Zer nahi dugu? Egoera errotik aldatzea, bizitzaren jasangarritasuna eredu berri honen helburua izatea, eta horretarako hartu beharreko neurriak hartzea.
Hay otros que sí están contentos, y mucho.
  • En 2014, el presidente de Iberdrola cobró 9,4 millones de euros, un 23% más que el ejercicio anterior. Él dice que se lo merece. No es verdad. Nadie se merece ganar 9,4 millones de euros en un año. Es una indecencia que ocurre a la vez que Iberdrola despide a los trabajadores y trabajadoras que leen los contadores para contratar a otros aún más precarios.
  • El nuevo presidente de Kutxabank ha firmado un contrato por 800.000 euros anuales, lo que supone un aumento del 72%. Él dice que lo vale, y que no renuncia a subírselo más, si puede. Y también dice que es necesario recortar costes laborales.
Mientras han crecido el paro, la precariedad y la pobreza, en nuestro país se han recortado las prestaciones sociales. Se ha reducido la cuantía de la RGI, de las AES, dejando sin cobertura a mucha gente que la necesita.
Nor ari da gezurretan? Gu edo Maroto? Maroto oso kezkatuta omen dago prestazio sozialetan dagoen iruzurrarekin. Bere ILPa bultzatzeko sortu zuen plataformako buruak dimisioa aurkeztu behar izan zuen, Gizarte Segurantzari iruzurra egin izan ziolako.

Orain Espainiako Kontuen Epaitegiak 500.000 euroko fiantza jarri dio Marotori (eta Alfonso Alonsori). Beraiek erabaki zuten Gasteizko Udaletxeak enpresario ospetsu bateri 6 milioi eurotan lokal bat alokatzea. Urtebete lehenago enpresario horrek 2,7 milioi eurotan erosi izan zuen lokal hori.
Hau bai dela iruzurra, hau bai dela korrupzioa. Baina ez dago dimisiorik, ez dago inolako ondorio politikorik.
Tampoco dimite nadie ni se asumen responsabilidades políticas en casos como las vacaciones fiscales, Hiriko, Bidegi, la incineradora de Gipuzkoa o De Miguel.
¿Se reparte la riqueza? Sí, Pero en realidad estamos asistiendo a un reparto de la riqueza al estilo capitalista. De los de abajo hacia los de arriba. La minoría se enriquece a costa de la mayoría.
Egoera ikusita, pozik egoteko arrazoi gutxi dago. Bat emango dut. Gure esku dago gauzak aldatzea. Gure agintariei presioa sartu behar diegu gure Programa Sozialean jasotzen diren neurriak aplikatzeko. Politikak aldatzeko ateratzen gara kalera.
Somos optimistas. Es tiempo de cambiar de raíz la actual orientación de las políticas públicas, presupuestarias y fiscales. El éxito de las movilizaciones de hoy nos da fuerzas para seguir en la pelea. Vamos a seguir, y vamos a seguir movilizándonos para ello.
Aldaketa soziala orain. ¡Tenemos alternativas!
Eskerrik asko!

Milaka lagun eskubide sozialen alde eta alternatiba aldarrikatzen Iruñea eta Bilboko kaleetan


b_275_137_16777215_0___materiala_argazkiak_euskalHerria_EskubideSozialenKarta_15_03_16M14_bilbo_aldaketaSoziala.png b_217_137_16777215_0___materiala_argazkiak_euskalHerria_EskubideSozialenKarta_15_03_16M14_irunea_nagusia_2.png
Larunbatean, Euskal Herriko Eskubide Sozialen Kartaren deialdiari jarraituz, milaka lagun Bilbo eta Iruñeko kaleak bete zituzten egungo politika ekonomiko eta sozialen aurrean alterbatiba badela aldarrikatzera. 3.000 pertsona Iruñean eta 10.000 Bilbon, denak Euskal Herrian bizi eta lan egiten dugun pertsona guztiek aukera berdintasunasunean oinarritutako bizi baldintza duinak bermatuko dituen alternatiba eskatzen.


Bi mobilizazioetan eremu instituzionaletik abian jarri beharreko neurriak jasotzen dituen Programa Sozialaren defentsa egin zuten. Eredu sozial berriaren ardatzak jaso asmoz koloretako blokeetan banatu ziren bai Iruñeako zein Bilboko manifestazioak.

Ekimenaren amaieran eremu ezberdinetako kideek Euskal Herriko Eskubideen Kartak defendatzen dituen aldarrikapen zehatzak luzatu zituzten.

Aldaketa sozialaren aldeko aldarria
EHko Eskubide Sozialen Karta
b_345_72_16777215_0_http___www.eskubidesozialenkarta.com_wp-content_uploads_2014_03_GOIBURUA.png

Milaka lagunek (10.000 inguruk) bat egin dute Euskal Herriko Eskubide Sozialen Karta herri-ekimenak gaurko Bilbon eta Iruñean antolatutako manifestazioekin. Bildutako jendetza bat etorri da aldaketa soziala exijitzeko eta alternatibak ditugula aldarrikatzeko orduan.

Manifestazioak jendetsuak, alaiak eta parte-hartzaileak izan dira, ekimen hau sostengatzen duten erakunde eta sektore guztien aldarrikapenak jaso dituztelarik. Gauzak honela, ‘Aldaketa soziala orain, ¡tenemos alternativas!’ jartzen zuen pankarta nagusiaren atzetik zortzi bloke bereizi izan dira, bakoitza bere eskaera eta lelo propioekin.

Pankarta lila. Leloa: “Euskal Herria feminismotik eraikitzen! Aldaketa feminista izango da edo ez da izango!”. Mugimendu feministak Euskal Herria feminismotik eraikitzen ari garela nabarmendu du, aldaketa feminista izango dela edo ez dela izango aldarrikatuz.

Pankarta urdina. Leloa: “Hezkuntza sistema propioa eta euskararen normalizazioa orain”. Hezkuntza, hizkuntza eskubideen eta kulturaren alorrean lanean ari diren ordezkariek gure hezkuntza sistemak jasaten dituen erasoak salatu dituzte, Euskal Herrian erabakitako sistema propioa exijituz.

Pankarta urdin argia. Leloa: “Que no nos neoliberalicen, aukera berdintasuna guztiontzat!”. Pentsiodunekin, osasunarekin eta aniztasun funtzionalarekin lotutako alorrak elkartu dira bertan. Neoliberalismoaren ondorio kaltegarriez ohartarazi nahi izan dute, horren aurka egiteko aukera berdintasuna eskatuz.

Pankarta berdea. Leloa: “Natura eskubideen jabe”. Lurraren defentsarako lanean diharduten plataforma eta kolektiboek natura bizitzaren erdigunean jartzearen garrantziaz ohartarazi dute, horretarako natura eskubideak errespetatuko dituen eredu jasangarri baten aldeko neurriak proposatuz.

Pankarta horia. Leloa: “Contra el paro, enpleguaren banaketa! Pobreziaren aurka, reparto de la riqueza!”. Bazterketa sozialaren kontra borrokan ari diren eragileak elkartu dira bertan. Langabeziaren eta pobreziaren aurka borrokatzeko bi alternatiba plazaratu nahi izan dituzte: enplegua eta aberastasuna banatzea.

Pankarta laranja. Leloa. “Borroka sozialean, gazteok lehen lerroa! Asko dugulako esateko, entzun gaitzatela!”. Zalantzarik gabe gazteak dira sistema bidegabe honen galtzaile nagusienetakoak. Horregatik, eta esateko asko dutelako, euren aldarrikapenak entzutea eskatu dute gazte mugimenduko kideek.

Pankarta kolore-anitza. Leloa. “Aldaketa sozialaren bidean iraultza sexuala piztera goaz”. Pankarta honek aniztasun sexualaren inguruko eragileak batu ditu, eta argi utzi nahi dute iraultza sozialaren bidean beste iraultza bat piztera goazela: iraultza sexuala.

Pankarta gorria. “Langileok merkatuen gainetik. Empleo digno y de calidad”. Hori izan da sindikatu eta borrokan ari diren langile kolektiboen eskaera. Izan ere, egoera irauli nahi badugu ezinbestekoa da kalitatezko enplegu duina sortzea pertsona guztientzat, sistemaren erdigunean langileak kokatuz, ez merkatuak.

Eta, pankarta hauek guztien atzetik, mobilizazioekin bat egin duten milaka herritarrak.

Bilboko eta Iruñeako kaleak zeharkatu dituzten manifestazioek amaiera ikusgarria izan dute. Lehenik Euskal Herriko Eskubide Sozialen Kartaren Koordinazio Nazionaleko ordezkariek parte-hartze labur bat egin dute, ekimen honen garrantzia azpimarratuz. Ondoren, pankarta bakoitzeko ordezkari bana ibilbideen amaieran –Bilboko Arriagako Zubia eta Iruñeako Gaztelu Plaza– kokatuta zeuden eszenatokira igo eta ‘Aldaketa soziala orain!’ jartzen zuen puzzle ikusgarria osatu dute. Eragile bakoitzak bere esparruan egiten duen lan eta borroka eredugarriaz harantzago, agerian utzi nahi izan da guztion arteko elkarlana ezinbestekoa dela egungo eredu sozial eta ekonomiko bidegabe hau errotik aldatzeko.

 

9 mar 2015

endetza eta interes handia “Eraldaketa sozialerako sindikalgintza berria [bir]pentsatzen” jardunaldiaren lehen saioetan


b_345_173_16777215_0___materiala_argazkiak_labSindikatua_iparHegoa_15_05_06Birpentsatzen_birpentsatzen_2.png

Ipar Hegoa Fundazioak antolatutako "Eraldaketa sozialerako sindikalgintza berria [Bir]pentsatzen" jardunaldien lehen bi saioak burutu ziren pasadan ostegun eta ostiralean. Gaiak interes handia piztu zuen, hori erakusten du osteguneko zein ostiraleko saioetan aretoa bete izana. Datorren hitzordua apirilaren 25an dugu, non besteak beste, "Langile subjektibitate berriak eta sindikalgintza",  "Komunikazioa, ideologia eta hegemoniaren eraikuntza" eta "Ekintza eta eredu sindikala [bir]pentsatzen" gaiak jorratuko diren.

[Bir]pentsatzen
MARTXOAK 5 eta 6ko KRONIKAK
 Areto betea sindikalgintza eredu berria (bir)pentsatzen (MARTXOAK 5 Goizeko saioa)
 Eraldaketa sozialerako sindikalgintza berria birpentsatzen, Ipar Hegoak antolatutako jardunaldien lehen saioaren kronika (MARTXOAK 5 Arratsaldeko saioa)
 Jendetza eta interes handia Ipar Hegoaren “Eraldaketa sozialerako sindikalgintza berria (bir)pentsatzen” jardunaldiaren lehen saioetan (MARTXOAK 6)

4 mar 2015

LAB Hego Euskal Herrian igo den sindikatu bakarra da



b_345_244_16777215_0___materiala_argazkiak_labSindikatua_hauteskundeSindikalak_2014_15_03_04Datuak_emaitzak.png

Azken bi epealdi trinkoen artean LAB da bere ordezkaritza portzentajea igo duen sindikatu bakarra. 2010 eta 2014ko abenduaren 31ko ordezkaritza datuak konparatuta LAB da bere ordezkaritza maila igo duen bakarra, 1,83 puntu hain zuzen. 
 
Gainontzeko sindikatuek behera egin dute. Nafarroako datu ofizialen arabera 1,12 puntu igo da LAB eta EAEn, nahiz eta datuak oraindik ofizialak ez izan, 2,13 puntu egin dugu gora.
 
 Datorren astean EAEko datuak ofiziak egiten direnean, agerraldia eskainiko du LABek datuak sakonago aztertzeko.

b_345_42_16777215_0___materiala_argazkiak_labSindikatua_hauteskundeSindikalak_2014_14_09_30Atala_hhss.png

 

3 mar 2015

MARTXOAK 3: «Langileon borrokaz aldaketa gauzatu dezagun»



b_345_214_16777215_0___materiala_argazkiak_euskalHerria_martxoak3_15_03_03_m3.png

LABek mobilizazioa eta ekitaldia burutu du gaur, MARTXOAK 3, duela 39 urte politiziak eraildako langileak omentzeko. LABek gogoan ditu langile haiek eta haiek hasitako lana bururaino eramateko borrokan jarraitzen dugu. Arratsaldeko 19:00etan omenaldi eta mobilizazioa izango da Gasteizen euskal sindikatuek deituta.

b_345_159_16777215_0___materiala_argazkiak_euskalHerria_martxoak3_15_03_03_m3_2.png

 
 

Casi 400 comités de empresa apoyan a LAB y ELA en su denuncia contra Confebask

Casi 400 comités de empresa de empresa de Hego Euskal Herria han apoyado a los sindicatos LAB y ELA en su denuncia contra Confebask, ya que entienden que la patronal, con su actitud, «trata de dejar fuera del mundo del trabajo y ello supone un grave ataque a la libertad sindical».
NAIZ|2015/03/03
Etxaide_aranburu 
 
Alrededor de 400 comités de empresa de Hego Euskal Herria han apoyado a LAB y ELA en su denunca contra Confebask «por demandar la ilegalización» de estos dos sindicatos.

Los apoyos recabados por ambas formaciones sindicales entienden que la patronal «trata de dejar fuera del mundo del trabajo y ello supone un grave ataque a la libertad sindical». Asimismo, valoran que las explicaciones ofrecidas «no son suficientes», por lo que desean mostrar «una posición rotunda» contra Confebask.

Igualmente, han anunciado que han presentado una moción que se debatirá y votará este viernes, 6 de marzo, en el Parlamento de Gasteiz, la cual presentarán también a las Juntas Generales de Gipuzkoa, Bizkaia y Araba. «Por desgracia, conocemos la cobertura de Lakua sobre Confebask».

Sin embargo, mediante el escrito, pretenden que el Parlamento de Gasteiz «muestre su compromiso en la defensa del derecho fundamental a la libertad sindical, como una de las partes esenciales que define una sociedad democrática», así como que «repruebe la pretensión de Confebask de introducir en el Real Decreto sobre Depósito de Estatutos de las Organizaciones Sindicales y Empresariales un procedimiento que permita promover la pérdida de la condición de sindicato».

2 mar 2015

EUSKAL BIDEA


BEC / M7 nik ere urratsa egingo dut